tag:blogger.com,1999:blog-44488695761020124522024-03-24T07:10:14.114+00:00o u t r a esquerdaExplorando vias para artelhar uma nova esquerda: libertária, científica, socialista, revisionista, ecológica, utópica, heterodoxa...Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.comBlogger203125tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-45003260721506449822013-02-13T16:23:00.002+00:002013-02-13T16:27:37.526+00:0010 caracteres do ecossocialismo segundo Jorge Riechmann<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3VbGwb9oY_l87kjLLfwZosVVMkfcNzhgaLd1pldZVbnbviGPFmk1r6-Xca_HYXcK2fqxTV432cM9ZXetYgwAGRjZzP9gv23mcwJC79keb548yB7I0F3nXBkVKH-SZk_8UDrN9ka5RvBU/s1600/riechmann-habla-de-las-protestas-pacifistas-del-15-m.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3VbGwb9oY_l87kjLLfwZosVVMkfcNzhgaLd1pldZVbnbviGPFmk1r6-Xca_HYXcK2fqxTV432cM9ZXetYgwAGRjZzP9gv23mcwJC79keb548yB7I0F3nXBkVKH-SZk_8UDrN9ka5RvBU/s400/riechmann-habla-de-las-protestas-pacifistas-del-15-m.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-size: x-small; margin: 0px; padding: 0px;"><br /></span></span>
<i><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-size: x-small; margin: 0px; padding: 0px;">Eis uma magnífica definiçom do ecossocialismo a cargo de Jorge Riechmann, escritor e </span></span><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-size: x-small; margin: 0px; padding: 0px;">professor na UAM. Lida <a href="http://www.fuhem.es/ecosocial/articulos.aspx?v=9292&n=0">aqui</a> (e descuberta em Rebelion.org graças aos companheiros de Espaço Ecosocialista). Gosto de todo o texto, mas em particular o de "socialismo homeostático" parece-me todo um acerto terminológico.</span></span></i><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-size: x-small; margin: 0px; padding: 0px;"><br /></span></strong>
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-size: x-small; margin: 0px; padding: 0px;">"Para una caracterización del ecosocialismo en diez rasgos"</span></strong><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-size: x-small;"><br style="margin: 0px; padding: 0px;" /></span><span style="font-size: xx-small;">1.</span></strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Frente al nihilismo contemporáneo, el ecosocialismo propugna</span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"> una moral igualitaria basada en valores universales,</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> arrancando en el primero de ellos: la dignidad humana. Más allá de la moral capitalista de poseer y consumir, más allá de su moral, la nuestra: vincularse y compartir. El pensador marxista franco-brasileño Michael Löwy, uno de los teóricos del ecosocialismo moderno, ha argumentado la necesidad de una </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">ética ecosocialista</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> con los siguientes rasgos: <b>social, igualitaria, solidaria, democrática, radical y responsable</b>.</span><br />
<br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">2. </strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">Frente a la deriva biocida de las sociedades contemporáneas, el ecosocialismo apuesta por </span><b><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">vivir en esta Tierra</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">,</span></b><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><b> “haciendo las paces” con la naturaleza</b>.</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> El socialismo, como sistema social y como modo de producción (sobre la base de la producción industrial), se define esencialmente por las condiciones de que el trabajo deja de ser una mercancía, y la economía se pone al servicio de la satisfacción igualitaria de las necesidades humanas. El valor de uso ha de dominar sobre el valor de cambio: esto es, la economía ha de orientarse a la satisfacción de las necesidades humanas (y no a la acumulación de capital). El ecosocialismo añade a las condiciones anteriores la de sustentabilidad: modo de producción y organización social cambian para llegar a ser ecológicamente sostenibles. (No mercantilizar los factores de producción –naturaleza, trabajo y capital—, o desmercantilizarlos, es la orientación que un gran antropólogo económico como Karl Polanyi sugirió en </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">La Gran Transformación).</em><br />
<i><br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" /></i><strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">3.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Frente a la pérdida de horizonte alternativo (tanta gente que ya sólo concibe la vida humana como compraventa de mercancías), <b>el ecosocialismo es </b></span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><b>anticapitalista en múltiples dimensiones</b>, incluyendo la cultural,</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> y está comprometido con la elaboración de una cultura alternativa “amiga de la Tierra”. Hablaremos de “socialismo” en el sentido propio e histórico del término, un socialismo radicalmente crítico del capitalismo que busca sustituirlo por un orden sociopolítico más justo (y hoy hay que añadir: que sea sustentable o sostenible). No nos referimos, por tanto, a la profunda degeneración de la corriente política socialdemócrata que ha terminado desembocando en partidos políticos nominalmente “socialistas” aunque practiquen políticas neoliberales.</span><br />
<br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">4.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Frente a la tentación de refugiarse en los márgenes, <b>el ecosocialismo mantiene la</b></span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><b> lucha por la transformación del Estado</b>.</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Me impresionó, hace no mucho, un artículo de Ignacio Sotelo donde, tras decretar la inviabilidad de la revolución –“mitología decimonónica de una clase obrera supuestamente revolucionaria”− y también de la mera reforma –ya que “la rebelión y la protesta no van a cambiar el capitalismo financiero establecido”-- el catedrático de sociología –que se supone representa de alguna manera la izquierda del PSOE, no lo olvidemos− concluye que “no queda otra salida que trasladarse a otro país –la emigración vuelve a ser el destino de muchos españoles– o bien encontrar acomodo en la economía alternativa, saliéndose del sistema” . Es llamativa la coincidencia de esa propuesta de supervivencia en los márgenes, altamente funcional al desorden establecido, con la tentación de una parte considerable de los movimientos alternativos indignados: organicémonos por nuestra cuenta al margen del Estado (si destruyen la sanidad pública, creemos cooperativas de salud autogestionadas, etc.). Frente a esa tentación, el ecosocialismo afirma: no renunciamos a la transformación del Estado, de manera que llegue a ser alguna vez de verdad social, democrático y de Derecho.</span><br />
<br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">5.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Frente a la dictadura del capital que se endurece a medida que progresa la globalización, <b>el ecosocialismo defiende la</b></span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><b> democracia a todos los niveles</b></em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">. Desmercantilizar, decíamos antes: y también democratizar. El ecosocialismo trata de avanzar hacia una sociedad donde las grandes decisiones sobre producción y consumo sean tomadas democráticamente por el conjunto de los ciudadanos y ciudadanas, de acuerdo con criterios sociales y ecológicos que se sitúen más allá de la competición mercantil y la búsqueda de beneficios privados. </span><br />
<br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">6.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Frente al patriarcado,</span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"> <b>ecofeminismo crítico</b></em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">. Como ha señalado Alicia Puleo, el ecofeminismo no se reduce a una simple voluntad feminista de gestionar mejor los recursos naturales, sino que exige la revisión crítica de una serie de dualismos que subyacen a la persistencia de la desigualdad entre los sexos y a la actual crisis ecológica. El análisis feminista de las oposiciones naturaleza/ cultura, mujer/ varón, animal/ humano, sentimiento/ razón, materia/ espíritu, cuerpo/ alma ha mostrado el funcionamiento de una jerarquización que desvaloriza a las mujeres, a la naturaleza, a los animales no humanos, a los sentimientos y a lo corporal, legitimando la dominación del varón, autoidentificado con la razón y la cultura. El dominio tecnológico del mundo sería un último avatar de este pensamiento antropocéntrico (que sólo otorga valor a lo humano) y androcéntrico (que tiene por paradigma de lo humano a lo masculino tal como se ha construido social e históricamente por exclusión de las mujeres). La negación y el desprecio de los valores del cuidado, relegados a la esfera feminizada de lo doméstico, ha conducido a la humanidad a una carrera suicida de enfrentamientos bélicos y de destrucción del planeta. Un ecofeminismo no esencialista y decidido a realizar una “ilustración de la Ilustración”, como el que propone Alicia Puleo , hemos de considerarlo imprescindible aliado del ecosocialismo que aquí se propugna.</span><br />
<br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">7.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Frente a la idea de un “capitalismo verde”, </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">el ecosocialismo defiende que no tenemos buenas razones para creer en un capitalismo reconciliado con la naturaleza</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> a medio/ largo plazo, aunque en el corto plazo sin duda serían posibles reformas ecologizadoras que permitirían básicamente “comprar tiempo” con estrategias de ecoeficiencia (“hacer más con menos” en lo que a nuestro uso de energía y materiales se refiere) . La razón de fondo de tal incompatibilidad es el carácter expansivo inherente al capitalismo, ese avance espasmódico que combina fases de crecimiento insostenible y períodos de “destrucción creativa” insoportable. Hoy ya estamos más allá de los límites, y por eso suelo decir que “el tema de nuestro tiempo” (o al menos, uno de los dos o tres “temas de nuestro tiempo” prioritarios) es el violento choque de las sociedades industriales contra los límites biofísicos del planeta. (y hoy “sociedades industriales” quiere decir: el tipo concreto de capitalismo financiarizado, globalizado y basado en combustibles fósiles que padecemos). Si se quiere en forma de consigna: </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><b>marxismo sin productivismo, y ecologismo sin ilusiones acerca de supuestos “capitalismos verdes</b>”.</em><br />
<i><br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" /></i><strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">8.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Frente a la quimera del crecimiento perpetuo, </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">economía homeostática</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">. Una economía ecosocialista rechazará los objetivos de expansión constante, de crecimiento perpetuo, que han caracterizado al capitalismo histórico. Será, por consiguiente, una </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">steady state economy</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">: un “<b>socialismo de estado estacionario</b>” o “<b>socialismo homeostático</b>”. La manera más breve de describirlo sería: todo se orienta a buscar </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">lo suficiente en vez de perseguir siempre más.</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> En los mercados capitalistas se produce, vende e invierte con el objetivo de maximizar los beneficios, y la rueda de la acumulación de capital no cesa de girar. En una economía ecosocialista se perseguiría, por el contrario, el equilibrio: habría que pensar en algo así como una economía de subsistencia modernizada, con producción industrial pero sin crecimiento constante de la misma.</span><br />
<br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">9.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Frente al individualismo anómico y la competencia que enfrenta a todos contra todos, frente a la cultura “emprendedora” que convierte a cada cual en empresario de sí mismo presto a vender sus capacidades al mejor postor, el ecosocialismo defiende el </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">bien común y los bienes comunes</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">. Esta consigna apunta a <b>priorizar los intereses colectivos </b>(¡no solamente los de los seres humanos, y no solamente los de las generaciones hoy vivas!), y a gestionar las riquezas comunes más allá de las exigencias de rentabilidad del capital. Educación, sanidad, energía, agua, transportes colectivos, telecomunicaciones, crédito –ninguno de estos servicios básicos deberían ofrecerlos empresarios privados en mercados capitalistas. Tendrían que proveerse mediante empresas públicas y cooperativas gestionadas democráticamente.</span><br />
<br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">10.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Frente a la fosilización dogmática, ecosocialismo es </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><b>socialismo revisionista</b></em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">. Pero es que, como decía Manuel Sacristán, “<b>todo pensamiento decente tiene que estar siempre en crisis</b>” . Aquí también es de utilidad la categoría pasoliniana de </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">empirismo herético</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">que le gustaba recordar a Paco Fernández Buey. Yendo a lo nuestro: lo esencial del marxismo, como repetían estos grandes maestros, es el vínculo de una idealidad emancipatoria con el mejor conocimiento científico disponible. Cada elemento teórico concreto del pensamiento socialista es revisable en función de lo que hayamos logrado saber recientemente: lo que resulta irrenunciable es la moral igualitaria que aspira a acabar con el patriarcado y con el capitalismo.</span><br />
<br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<br />
<span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"><strong style="margin: 0px; padding: 0px;">Veinte elementos para un programa de transición poscapitalista</strong></span><br />
<br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">En cierto momento de</span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"> El socialismo puede llegar sólo en bicicleta</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> (Los Libros de la Catarata, Madrid 2012), hacia el final del capítulo 8, me atreví a esbozar lo que podrían ser líneas maestras de un “programa de transición”. Lo completo y actualizo aquí.</span><br />
<br style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">1.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">Reforma ecológica de la Contabilidad Nacional</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">, para disponer de indicadores adecuados que permitan evaluar la economía en su comportamiento biofísico (más allá de la esfera del valor monetario). </span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">2.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">Socialización del sistema de crédito.</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Banca pública fuerte que canalice la inversión necesaria para la transición económico-ecológica.</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">3.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Entre los mecanismos más interesantes para la </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">planificación indirecta no burocrática de la inversión </em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">en economías con sectores de mercado importantes se hallan los descuentos y recargos en los tipos de interés. La banca pública presta dinero a las empresas con ciertos descuentos o recargos en el tipo de interés, </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">decididos para cada sector de bienes de consumo en función de criterios sociales y ecológicos.</em><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">4.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">Reforma fiscal ecológica</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">, para “internalizar” una parte de los costes externos que hoy provoca nuestro insostenible modelo de producción y consumo. La figura central sería un fuerte </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">ecoimpuesto sobre los combustibles fósiles</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">. Se haría en el marco de una</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">5.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">Distribución más igualitaria de la riqueza y los ingresos. “Nuevo contrato fiscal”</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> que globalmente aumentaría la tributación de las rentas altas y del capital, y pondría más recursos en el sector público (y desde luego eliminaría los paraísos fiscales).</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">6.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Intensa </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">reducción de las disparidades salariales.</em><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">7.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">Reducción del tiempo de trabajo</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">, de manera que se pueda </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">disfrutar de mucho más ocio</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> (entendido no como consumismo en el tiempo libre, sino como </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">actividades autotélicas</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> –aquellas que se buscan por sí mismas, no como medio para otros fines--, que son una de las claves principales de la vida buena)…</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">8.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> …y buscando las condiciones para que la reducción del tiempo de trabajo se traduzca en nuevo empleo (ello dista de ser automático). </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">El pleno empleo </em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">volvería a ser un objetivo esencial de las políticas económicas. </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">Trabajar menos</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> (solidaridad social)</span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"> y consumir menos bienes destructores de recursos escasos</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> (solidaridad internacional e intergeneracional) </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">para trabajar todos y todas, y consumir de otra forma</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">.</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">9.</strong><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"> Políticas activas de empleo; formación continuada a lo largo de toda la vida laboral; sistemas renovados de recalificación profesional.</em><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">10.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">“Tercer sector” de utilidad social, semipúblico</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">, para atender a las demandas insatisfechas (por ejemplo las que se refieren a la “crisis del cuidado”).</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">11.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">“Segunda nómina”</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> que el Estado abonaría a los asalariados que no trabajasen a jornada completa o lo hicieran por debajo de un salario mínimo decente.</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">12.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">Fiscalidad sobre el consumo lujoso</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">, ya sea por medio de impuestos sobre el gasto (tipos impositivos crecientes por encima de cierto nivel de gasto), ya mediante tipos altos de IVA a los bienes de lujo.</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">13.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Estrategia de </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">fomento de los consumos colectivos</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> para mantener un alto nivel de satisfacción de necesidades con mucho menor impacto ambiental.</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">14.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Provisión de </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">bienes y servicios públicos de calidad por parte de un sector de la economía socializado:</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> energía, transporte, comunicaciones, vivienda, sanidad, educación...</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">15.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">Infraestructuras para la sustentabilidad</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">: energías renovables, transporte colectivo, ciudades y pueblos sostenibles...</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">16.</strong><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"> Fuertes restricciones a la publicidad comercial</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">. Para empezar, una reforma impositiva: no permitir a las compañías declarar la publicidad como gastos de empresa desgravables.</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">17.</strong><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"> Reducción de la escala física de la economía</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> hasta los límites de sustentabilidad. Economía “de estado estacionario” en ese sentido (no necesariamente en cuanto a la “creación de valor”). Yo prefiero la expresión </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">economía homeostática</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">, una economía dinámica que deja de expandirse materialmente (y estabiliza su “flujo metabólico” de materiales y energía en niveles de sustentabilidad).</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">18.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Aplicación del</span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;"> principio de biomímesis</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> (reconstruir los sistemas humanos imitando algunos rasgos importantes de los sistemas naturales, de forma que los primeros sean más compatibles con los segundos), generalizando estrategias que ya han dado sus frutos en algunos sectores y disciplinas (agroecología, química verde, ecología industrial, etc.)</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">19.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> Estrategia de </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">ecoeficiencia</em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">.</span><br />
<strong style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">20.</strong><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;"> </span><em style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px; margin: 0px; padding: 0px;">Desglobalizar y relocalizar </em><span style="background-color: white; font-family: Verdana, arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10.833333015441895px; line-height: 15.677083015441895px;">lo esencial de la producción.</span>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-2986547378717747082013-01-19T18:35:00.000+00:002013-01-19T18:35:55.100+00:00Energia 100% renovável o 99.9% do tempo<br />
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY1BvhXWUsCdOI3cByqgcjMMpPCWTnLrbzsjaOql4CQ7f5XKW9Wm2lgAFVc2kTM7FfC2jfsYShVv6RP0lWeym0BIxOEXJLMzKNPeuipwn8l1acQIsv3sbFE07EfPVd8hDxCvUviPYPUP8/s1600/journal+of+power+sources.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="174" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY1BvhXWUsCdOI3cByqgcjMMpPCWTnLrbzsjaOql4CQ7f5XKW9Wm2lgAFVc2kTM7FfC2jfsYShVv6RP0lWeym0BIxOEXJLMzKNPeuipwn8l1acQIsv3sbFE07EfPVd8hDxCvUviPYPUP8/s320/journal+of+power+sources.jpg" width="320" /></a></div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Nom hai muito publicava-se
neste blogue uma postagem com o título de “Energia 100% renovável?
A utopia cada vez mais perto” (<a href="http://outraesquerda.blogspot.com.es/2012/06/energia-100-renovavel-utopia-cada-vez.html">ligaçom</a>). Falava-se ali da
capacidade da energia solar fotovoltaica de cubrir em momentos
puntuais uma boa parte do consumo energético de Alemanha, e
tomava-se esse dado como um indicador otimista cara um futuro
integramente renovável. Ora, é sabido que a geraçom de energia
em base a fontes renováveis apresenta vários problemas, como o
elevado custo econômico ou a irregularidade da geraçom, ao
depender das variações na força do vento ou da intensidade da
radiaçom solar.</div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Mas agora, um trabalho
publicado no <i>Journal of Power Sources</i> mostra que estas dificuldades
som, em realidade, superáveis.
</div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O estudo, disponhível em
acceso aberto <a href="http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0378775312014759">nesta ligaçom</a>, simulou 28.000.000.000 combinações
possíveis de geraçom e armazenamento de energia para uma rede
elétrica “regional” estadounidense, que abarca vários estados
(ver foto), e para um horizonte temporal de 4 anos. As soluções
ótimas—em termos de balanço de custos e fiabilidade do suministro
elétrico—conseguiriam, segundo estes cálculos, fornecer durante
até o 99.9% do tempo a totalidade da energia elétrica consumida. E,
o que nom é menos importante, conseguiria-o a um custo comparável
ao atual.</div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-PT">A soluçom proposta
combina a geraçom de energia eólica e solar fotovoltaica e o
armazenamento electroquímico. Mediante a geraçom de diferentes
tipos de energia em diferentes sítios evitaria os problemas de
intermitência que apresenta um único gerador localizado num único
sítio. Isso si, este escenário, calculado para o ano 2030,
incluiria uma importante geraçom de energia eólica marinha, que a
dia de hoje está ainda por instalar. Por exemplo, uma possível
combinaçom seria 17 GW de energia solar, 68 GW de eólica marinha e
115 GW de eólica tradicional.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Na minha opiniom, estudos
como este som tanto uma boa notícia como um toque de atençom; uma
chamada à reflexom sossegada e ao debate. Cada vez está mais claro
que as energias renováveis nom som um simple complemento nem uma
soluçom utópica, senom uma alternativa integral viável que soporta
análises rigorosas*. Ao mesmo tempo, temos que ser conscientes de que
esta opçom acarreta um impacto: precisa um considerável incremento
da capacidade de geraçom, o que implica granjas solares e mais
parques eólicos, tanto na terra como no mar. Algo do que nom sempre
gostaremos, mas que seguramente seja o mal menor. </div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div lang="pt-PT" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><i>(* O Journal of Power Sources é provavelmente a publicaçom acadêmica de mais prestígio na área electroquímica. )</i></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><i><br /></i></span></div>
Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-72012876358318880732013-01-13T16:18:00.000+00:002013-01-13T16:18:46.351+00:00Nom é preciso ser nacionalista para estar a prol da independência <br />
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR"><i><br /></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWwmBzG6ZksjoufgsO-xQPSi8lF9jjyGpgvoWxnSseUMKYjggH3yir8bgq7h3rJg8I5IU6ou45714fAescXlaF7gD3o1Hzs8DZdrCPV8-sYESAtY0i5wL9DCsafGo3yVqd3J9X-MkHBn4/s1600/Yes_SG_EcoScots-logo-200px.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWwmBzG6ZksjoufgsO-xQPSi8lF9jjyGpgvoWxnSseUMKYjggH3yir8bgq7h3rJg8I5IU6ou45714fAescXlaF7gD3o1Hzs8DZdrCPV8-sYESAtY0i5wL9DCsafGo3yVqd3J9X-MkHBn4/s1600/Yes_SG_EcoScots-logo-200px.png" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR"><i>Patrick Harvie, do partido verde
escocês, explica que hai muitos motivos para estar a
prol da independência mesmo se um nom é nacionalista. Texto originalmente <a href="http://www.yesscotland.net/perspective_why_a_yes_voter_needn_t_be_a_nationalist">publicado</a> na web <a href="http://www.yesscotland.net/">YesScotland</a>. </i></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">No verão de 2012
escrevim que estava desejando votar “Si” a uma Escócia
independente em 2014, mas que a razom para fazê-lo nom era o
"nacionalismo". Tem sido uma pulha habitual daqueles que
fam campanha contra a independência escocesa o dizer que qualquera
que pretenda votar Si é um "nacionalista". Isso
simplesmente nom é verdade.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">A identidade
nacional nom é o cerne da minha política. Em realidade, nom é em
absoluto relevante para a minha política. Pode-se chegar a uma visom
a favor da independência sem estar motivado polo nacionalismo
escocês, do mesmo jeito que se pode chegar a uma visom a favor de
permanecer no Reino Unido sem estar impulsionado polas políticas
identitárias de "britanicidade".</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Eu vou votar Si com
a convicçom de que</span><span lang="pt-BR"><b> a transformaçom que
precisam a nossa sociedade e a nossa economia</b></span><span lang="pt-BR">
- uma transformaçom que eu acredito que a política verde representa
- </span><span lang="pt-BR"><b>pode ser alcançada mais facilmente
por Escócia se é um pequeno país independente</b></span><span lang="pt-BR">.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Nom todos os Verdes
pensam assi. O Partido Verde Escocês tem debatido a independência
de vez em quando nas nossas conferências de partido e rematamos com
uma maioria favorável de dous-para-um aproximadamente. Mas depois
nunca o discutimos! Aos Verdes une-nos como partido uma agenda
diferente – a qual pode ser levada a cabo numa Escócia parte do
Reino Unido, ou como país independente. É só que a maioria de nós
acha que a independência seria uma ajuda.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Desde sempre os
Verdes estivemos comprometidos com a descentralizaçom. Para que a
democracia seja forte é importante que as persoas se sintam
conectadas com as decisões que os afetam, e isto consegue-se melhor
mediante a participaçom ativa nas decisões locais. Ao contrário de
muitos dos pequenos países independentes do norte de Europa com os
que Escócia é frequentemente comparada, temos um nível mui baixo
de participaçom na tomada de decisões e uma forma mui centralizada
de governo. Isso poderia ter mudado com a devoluçom, mas em vez
disso temos visto como ainda mais poder é sugado do nível local e
levado para a casa de St Andrew’s [sede do governo escocês]. Assi
que nós os Verdes vemos a independência nom simplesmente como o
abandono do Reino Unido: trata-se de reconhecer que </span><span lang="pt-BR"><b>o
poder político começa a nível local e só deve ser transferido
cara arriba quando haja uma poderosa razom para fazê-lo</b></span><span lang="pt-BR">.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Os Verdes queremos
descentralizar o poder, mas isso significa </span><span lang="pt-BR"><b>tanto
poder econômico como poder político</b></span><span lang="pt-BR">.
Se o nosso governo parece centralizado, nom é nada comparado com a
nossa economia. Em muitas áreas da vida um punhado de
mega-corporações dominam os mercados e deixam-nos dependentes dos
seus caprichos. A energia, os serviços financeiros e o comércio som
talvez os exemplos mais óbvios. Descentralizar a economia e
concentrar-se no desenvolvimento de sistemas que atendam mais a miúdo
as necessidades locais com recursos locais faria as nossas economias
locais mais resistentes, ao tempo que reduziria a demanda de
transporte e as emissões climáticas.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Em muitas questões,
os Verdes temos posturas diferentes às de outros partidos do
movimento pró-independência. Nunca seremos um partido que se queira
posicionar como um amigo da indústria do petróleo, por exemplo. Mas
a política pro-combustíveis fósseis tem vindo de governo trás
governo ao nível do Reino Unido, nom só dos governos recentes da
Escócia - incentivos fiscais para empresas de petróleo, permissões
para a expansom a céu aberto e apoio político para o
desenvolvimento de novas fontes de combustíveis fósseis "nom
convencionais", tais como a perforaçom de petróleo em augas
profundas, o metano de leito de carvom e o fracking de gás de xisto.
Os Verdes escoceses somos o único partido político que desafia
continuamente essas políticas. Desafiariamo-las igual se foram
exercidas em Londres ou em Edimburgo.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Entom, mudaria algo
a independência? Seria capaz uma Escócia independente, tam
dependente da indústria do petróleo, de uma abordagem
verdadeiramente Verde a estes recursos? Nom vou pretender que seria
fácil ganhar o argumento para uma abordagem diferente. Mas já o
estamos perdendo agora, e nom vejo nenguma perspectiva de que o Reino
Unido vaia ser persuadido a fazer o que precisa ser feito.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Diz-se que quando um
homem sabe que vai ser enforcado numa quinzena, concentra a sua mente
maravilhosamente. Assumir a responsabilidade sobre o setor de
petróleo e gás e enfrentar a sua iminente sentença de morte
concentraria as mentes políticas da Escócia mais que qualquer outra
cousa que poida imaginar. Nesta, ao igual que noutras áreas
políticas, acredito que a Escócia poderia ser um dos países que
mostrassem a liderança que é necessária neste momento da história
humana.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Ademais de deixar
sem queimar os combustíveis fósseis, </span><span lang="pt-BR"><b>poderíamos
ser pioneiros em novas abordagens para a economia</b></span><span lang="pt-BR">,
substituindo a obsoleta e enganosa estatística do PIB por
indicadores que mostrem a saúde e bem-estar da nossa populaçom, a
força das nossas comunidades, o reparto da nossa riqueza e os
limites ecológicos nos que vivemos.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Em vez de insuflar
bilhões ao exército poderíamos encarar a defensa de diferente
forma e perguntarmo-nos... num mundo onde as verdadeiras ameaças à
segurança humana tenhem mais a ver com comida, auga, energia e clima
do que tenhem a ver com as fronteiras, quem deve ser defendido e de
quê?</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Poderíamos
questionar o extremismo do livre mercado das últimas décadas e
encontrar formas de garantir que toda a economia, incluindo as
persoas e empresas mais ricas, sejam responsáveis e devam
contribuir para o bem comum.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Sempre hai quem vê
a política Verde simplesmente como uma lista de políticas
ambientais. Depois estám os que vêem que a política Verde aporta
uma nova análise para os desafios meio-ambientais, econômicos e
sociais que a humanidade está enfrentando, e que apreciam a escala
da transformaçom necessária para que os seres vivam de forma
sustentável. Até onde eu entendo, as bandeiras nom tenhem nada a
ver com essa agenda.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR">Mas </span><span lang="pt-BR"><b>assumir
a responsabilidade polas escolhas que fazemos, pola economia que
praticamos e pola sociedade que construímos está no cerne da
política verde. É por isso que eu vou votar Si em 2014. Nom por
bandeiras, nem por patriotismo, nem por políticas de identidade
nacional, senom para assumir a responsabilidade dos desafios do
século 21</b></span><span lang="pt-BR">.</span></div>
<div lang="pt-BR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="pt-BR"><i>- Patrick Harvie,
membro do Parlamento Escocês, é co-organizador do Partido Verde
Escocês (Scottish Green Party) e membro do conselho consultivo de Si
a Escócia (Yes Scotland).</i></span></div>
Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-49798047626839129782012-12-26T14:53:00.000+00:002012-12-26T14:53:09.068+00:00Xoán Carlos Carreira - A agricultura invisível<br />
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-s07VRIHjHQDSDXcB7Xvnm8oDOBoigoMOVF4K1-8-Ruwl04N7Nr8Zsy2vfP-TDe5g94RHzp0NV6A8bLSjdfT6WtTIVxQqQ9LiscUavbsZwGchvzjB-NAHyrCPIjNkvR8cozIdqwIClg8/s1600/millo.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-s07VRIHjHQDSDXcB7Xvnm8oDOBoigoMOVF4K1-8-Ruwl04N7Nr8Zsy2vfP-TDe5g94RHzp0NV6A8bLSjdfT6WtTIVxQqQ9LiscUavbsZwGchvzjB-NAHyrCPIjNkvR8cozIdqwIClg8/s400/millo.jpg" width="298" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Nom é a primeira vez que este blogue se fai eco dum artigo do professor XC Carreira. Como sempre, a sua voz crítica oferece-nos umha visom da realidade agrária galega diferente à percepçom maioritária. Este texto foi publicado originalmente <a href="http://praza.com/opinion/769/a-agricultura-invisibel/">em Praza</a> e é de leitura imprescindível para qualquera que se interesse remotamente pola questom. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A mediados dos anos setenta do pasado século, a palabra de orde
nas mobilizacións agrarias era “nos non somos empresarios, fora a
cota empresarial”, unha reivindicación da condición de labrego
(ou campesiño). Hoxe, un terzo de século mais tarde, parece
que xa non existen os labregos/as, preferimos chamalos/as (e chamarse
a si mesmos/as): gandeiros/as, viticultores/as,...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="text-align: justify;">
Evitamos falar da pequena explotación labrega familiar e
minifundista. Só temos en consideración ás explotacións
profesionais porque aquela, centro dos ataques de quen a vía como
exemplo do noso atraso, foi arrombada e pouco a pouco fíxose
invisíbel. Mais aínda existe. A miña intención neste artigo
é contribuír a facer visíbel esta outra agricultura, a das
labregas e labregos resilientes, que semellan non existir aos ollos
da maioría. Tento contribuír a demostrar a importancia tanto
do seu papel social como da súa produción agraria desprezada pola a
maioría dos/as economistas pero fundamental para alimentar á
poboación galega. Non pretendo facelo en contraposición ás
explotacións profesionais (os/as gandeiros/as sobre todo) nin
esquezo a súa importancia, pero estas si son visíbeis… e seria
necesario outro artigo para analizar a situación na que se atopan e
un modelo produtivo con evidentes síntomas de esgotamento.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="text-align: justify;">
Como indica o profesor Oliveira Baptista, a pequena explotación
familiar é moi versátil. As persoas que traballan nelas fano por
motivos moi diversos. Para unhas pode ser fundamental o rendemento
económico que poidan obter da explotación mais para outras pode
selo o feito de que lle proporcionan vivenda e alimento. Pero ademais
hai moitas outras razóns para estar interesado/a neste tipo de
explotación agraria: identidade persoal, posibilidade de vivir nun
medio que se coñece e/ou que gusta, expectativa de herdanza, etc.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
En Galiza a produción agraria depende, en grande medida, destas
pequenas explotacións familiares, de labregos/as que son
considerados/as marxinais ou ben que non son “profesionais” nin
aparecen nas estatísticas como activos/as agrarios. Unha análise
moi sinxela indícanos que a practica totalidade das persoas que se
dedican á agricultura viven en parroquias con menos de 2000
habitantes (con núcleos de menos de 300). Pero nestas mesmas
parroquias viven preto do sesenta por cento dos/as xubilados/as e
dos/as traballadores da construción de Galiza, case a metade dos/as
da industria e das persoas que se dedican á pesca e a terceira parte
dos/as empregados/as do sector servizos. Como consecuencia, nos
núcleos rurais, as persoas que oficialmente traballan na agricultura
representan pouco máis da quinta parte.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Podiamos
dicir pois que a inmensa maioría das persoas que traballan no sector
agrario viven nos núcleos rurais , pero que a maioría das persoas
que viven nos núcleos rurais non se dedican “oficialmente” á
actividade agraria. Sen embargo non son alleas á mesma. Desde o noso
punto de vista, aínda que estea localizada no medio rural, a
agricultura practicada por estas persoas, se a entendemos en sentido
amplo, ten unhas características especificas que nos permiten
cualificala como o que hoxe en dia se denomina agricultura periurbana
(e/ou urbana), unha agricultura aínda descoñecida tanto a nivel
local como global, a pesares de que é un sector en rápido
crecemento que, segundo a FAO, proporciona alimentos aproximadamente
á cuarta parte da poboación urbana mundial (700-800 millóns de
persoas). Da súa importancia en Galiza pode dar idea o feito de que,
segundo as nosas estimacións, os/as labregos/as a tempo parcial,
achegan aproximadamente a metade da unidades de traballo agrario
(UTAs) a pesares de que semellan non existir nin para as políticas
nin para a opinión pública.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="text-align: justify;">
Unha parte importante da produción das labregas e labregos das
pequenas explotacións, uns marxinais outras invisíbeis, ten como
destino o consumo propio (da familia e parentes) ou a venta en
mercados locais. Este tipo de produción en grande medida non se
incorpora á estrutura comercial hoxe dominante. Por esta razón,
desde o punto de vista económico, ou ben simplemente non se valora
ou ben non se fai axeitadamente. Sen embargo outra sinxela análise
das características e destino deste tipo de produción, permítenos
afirmar que é unha produción diversificada que se destina a
alimentar aos galegos/as, en contraposición coas características da
produción das medianas e grandes explotacións profesionais, nas que
habitualmente centramos a nosa atención, que se pode definir como de
monocultivo gandeiro ( fundamentalmente leite) con destino á
exportación.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="text-align: justify;">
O balance agroalimentario de Galiza é negativo. Este dato
incuestionábel pódese complementar, segundo as nosas estimacións,
con outro: a agricultura profesional cobre pouco mais da terceira
parte do noso consumo de produtos agrícolas. Sen embargo, si
comparamos os datos da produción das arredor de 20.000 Has de hortas
familiares (para consumo propio e local) e o consumo medio por
habitante, podemos concluír que esta produción ( que non contribúe
ao PIB ) está satisfacendo as necesidades de centos de milleiros de
persoas. Por exemplo a produción de hortalizas para autoconsumo en
Galiza esta entre 100-135 mil toneladas (Xunta de Galiza) e o consumo
per cápita entre 50-70 Kg (Ministerio Agricultura). Así pois esa
produción agraria non contabilizada que non chega as grandes areas
comerciais nin a maioría das tendas podería estar alimentando como
mínimo a un millón e medio de persoas ( mesmo considero que as
estimacións son conservadoras). É dicir, non só á xente que vive
no medio rural senón tamén a unha parte substancial da poboación
vilega e urbana, evitando, deste xeito, que a situación da
Galiza deste o punto de vista da soberanía e/ou a suficiencia
alimentaria chegue a ser catastrófica.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="text-align: justify;">
Se alguén se está preguntando como é posible isto, teño que
lembrarlle que, aínda que a relación entre o tamaño das
explotacións agrarias e a produtividade é un vello debate,
hoxe en dia a maioría dos datos evidencian que as explotacións máis
pequenas producen moito máis por unidade de área que as grandes
explotacións. A maior eficiencia da produción agrícola a pequena
escala pódese considerar xeral en todo o mundo e as nosas
estimacións indican queen Galiza tamén se confirma a existencia
dunha relación inversa entre tamaño da explotación e rendemento
económico por Ha.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Algúns autores apuntan que, en todo caso, as grandes explotacións
son mais eficientes por unidade de traballo (para eles o mais
importante) aínda que non o sexan por unidade de superficie. Pola
nosa banda non atopamos unha correlación significativamente positiva
entre tamaño da explotación e rendemento económico por unidade de
traballo para o caso galego, pero isto é o de menos, porque, desde o
noso punto de vista o obxectivo a conseguir non debería ser tanto a
maximización do beneficio individual das explotacións concentrando
o traballo a renda nunhas poucas delas, senón mais ben o maior
numero de postos de traballo (e de explotacións) posíbel cun nivel
de renda digno.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Seguramente que hai moitas persoas ás que lles pode sorprender
que falemos da eficiencia económica das pequenas explotacións
familiares que sempre foron consideradas atrasadas. Sen embargo
compre lembrar que xa son varias as investigacións que cuestionan
este mito demostrando que historicamente a agricultura galega non se
pode cualificar como atrasada, nin moito menos. Como se ten
descrito, tradicionalmente o noso sistema minifundista pretendía,
desde o punto de vista produtivo, optimizar os rendementos dos
cultivos tendo en conta a variabilidade do ecosistema, establecendo
estratexias para usar os insumos necesarios na cantidade requirida,
no sitio adecuado e no momento oportuno. Curiosamente esta é a
definición, mais ou menos textual, para a chamada “agricultura
de precisión”, a mais moderna das agriculturas convencionais, que,
na súa forma actual, apareceu en Estados Unidos nos anos oitenta.
Xa que logo. Non era o minifundio en Galiza unha agricultura de
precisión e afortunadamente aínda o é en certa medida?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Mais a importancia das pequenas explotacións labregas
familiares non se pode reducir á economía xa que cumpren outras
funcións de grande transcendencia para a sociedade. As pequenas
explotacións labregas familiares acollen como mínimo oito de cada
dez persoas que traballan na agricultura e achegan a metade das
unidades de traballo. Podemos estimar que xestionan entre un 65% e
80% da SAU e mesmo entre un 15 % e un 20% da superficie de monte,
incluída a forestal (as explotacións agrarias profesionais por
exemplo a penas xestionan o 2% do monte). As pequenas explotacións
labregas familiares son pois indispensábeis para ocupar e xestionar
o territorio con todo o que isto supón. Pero ademais prestan
importantes servizos ambientais e sociais (conservación da
biodiversidade, do patrimonio material e inmaterial, etc.). En
resumidas contas teñen enormes vantaxes comparativas para encaixar
nos novos paradigmas mundiais que conciben a agricultura do século
XXI como unha actividade que non só debe producir alimentos, fibras
e materia prima para a industria, senón tamén servizos á
sociedade.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="text-align: justify;">
Concluíndo pois, non só hai gandeiros/as en Galiza. A pesares de
todo tamén hai labregos/as que resistiron baixos diversas
formas. Esta agricultura invisíbel e desprezada non só segue a
ser unha dos nosos sinais de identidade senón que, hoxe en dia,
ten unha grande importancia económica e social pero, sobre todo,
podería ter mais no futuro desde a perspectiva dos novos paradigmas
agrarios que se abren paso a nivel mundial... si lle prestaramos
un pouco de atención.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-39389657594561829462012-11-27T09:25:00.000+00:002012-11-27T09:25:01.202+00:00Luís Ledo: o discurso da ciência fronte ao discurso dos valores<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYl8G4Ygxhex1IJS57ChMqg_P5DL45Sbdr3fORIEKaLtziqimb6CayAgOlzF3t5MOAxrvIbPiCnFhDPsHVESMuo32gAjU7g-Q1IA4LZjQVwpI-uSN919cDO6sa4GiLRsb42nKdbS2DpjU/s1600/LuisLedo.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYl8G4Ygxhex1IJS57ChMqg_P5DL45Sbdr3fORIEKaLtziqimb6CayAgOlzF3t5MOAxrvIbPiCnFhDPsHVESMuo32gAjU7g-Q1IA4LZjQVwpI-uSN919cDO6sa4GiLRsb42nKdbS2DpjU/s200/LuisLedo.jpg" width="162" /></a><i>A verdade é que tenho este blogue mui abandonado. As razões deste desleixo som várias, e umha delas é que o labor de copy-paste de textos que me parecem de interesse, que era um dos objectivos para os que comecei com isto, já o estám a fazer outras webs como <a href="http://revoltairmandinha.blogspot.com.es/">À revolta entre a mocidade</a>, com muito acerto e mais freqüência do que adoitava fazer eu. E para escrever textos próprios sempre tivem pouca graça e menos vontade, com o qual, pouco resta por aportar. Mas quando atopo, como é o caso de hoje, um texto que se corresponde tam magnificamente com a idéia que tinha quando comecei este blogue, e que mantenho, nom podo menos que reproduzi-lo. É da autoria de Luís Ledo, quem tem por costume publicar uns artigos espléndidos <a href="http://praza.com/perfil/100/luis-ledo/">em Praza</a>. Ei-lo:</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
Adoitase dicir que a cidadanía fica moi arredada da política; en parte isto é consecuencia da linguaxe artificial, pomposa e baleira que utilizan desde a política, pero existe unha razón máis profunda:a xente está acostumada na súa vida diaria (na súa profesión, na súa saúde, na educación da súa descendencia, etc.) a razoamentos baseados en argumentos científicos, propios do século XXI, e a política segue a utilizar principios ideolóxicos, máis propios do século XIX.<br />
<br />
A ideoloxía pode entenderse de dúas formas diferentes: ben como sistema de ideas (cousa inevitable en calquera discurso) ben como conxunto de principios políticos, valores morais e crenzas de calquera outro tipo. Isto último constitúe un estancamento que non deixa avanzar cara a argumentacións racionais, senón que nos mantén en posicións dogmáticas dado que terminamos construíndo teorías sobre a sociedade tan abstractas que non son falsables empiricamente.<br />
<br />
Para a esquerda, manter un discurso ideolóxico neste sentido constitúe un erro porque se pon á mesma altura que a dereita: fronte ó principio político de esquerdas da igualdade, a dereita pode esgrimir o da liberdade coa mesma lexitimidade; fronte ó valor progresista da solidariedade redistributiva, as persoas neoliberais poden defender o do esforzo persoal como única fonte de dereito á riqueza; fronte as crenzas humanistas da esquerda, que levan a querer aumentar os dereitos, as persoas conservadoras poden esgrimir as súas crenzas relixiosas para impoñer como ten que vivir a xente na súa vida privada. Manter un discurso ideolóxico fronte á dereita significa xogar ó empate cando poderíamos goleala se recorrésemos exclusivamente a unha argumentación baseada nas ciencias naturais, sociais e humanas, nas que fai auga por tódolos sitios o discurso neoliberal.<br />
<br />
Un claro exemplo deste cambio de paradigma podémolo encontrar no ecoloxismo. O ecoloxismo non representa a novidade duns principios ideolóxicos distintos, duns valores morais diferentes ou de calquera outra crenza nova, senón a aplicación das teorías que saen das ciencias. Que esteamos a sufrir un cambio dramático no clima non é consecuencia dunha percepción política determinada senón que é un feito científico; que os animais sofren como nós e que hai que telo en conta no trato que teñamos con eles non se deriva dunha moral animalista particular senón que é o que di a ciencia; que o produtivismo contaminante non leva ó benestar da xente senón á súa escravización consumista non é unha afirmación resultado dunhas crenzas naturistas senón unha constatación física e económica de que o actual sistema non funciona e só leva á destrución da natureza. Esta forma de argumentación científica é a que debemos estender ó resto do noso discurso político para non poñernos á altura da dereita, que só recorre á ideoloxía para esconder o seus privilexios escamoteándoos tras grandes principios teóricos baleiros.<br />
<br />
Este rexeitamento da ideoloxía non debería ser algo estraño para a esquerda posto que xa está presente en Marx cando a categoriza como superestrutura coa función de servir ós intereses ocultos da economía. Isto quere dicir que a ideoloxía das clases dominantes non é máis que unha mentira construída para defender os seus privilexios, sen que sexa necesario que teña demasiada conexión coa realidade. Por coherencia, o obxectivo da esquerda non debería consistir en construír unha ideoloxía ó servizo da clase traballadora en contraposición á ideoloxía empresarial dominante, senón en rachar con calquera ideoloxía para construír un "socialismo científico" como teoría verdadeira da realidade social e económica.<br />
<br />
Defender unha argumentación política baseada nos feitos científicos pode xerar certas suspicacias no sentido de que o neoliberalismo adoita xustificar o que fai desde un discurso tecnocrático que non deixa lugar para alternativas, senón que presenta como única viable a vía que, casualmente, é a que favorece os seus privilexios ilexítimos. Pero que a dereita recorra a un discurso tecnocrático para defender posicións ideolóxicas non é senón a constatación de que a argumentación que é mellor recibida pola xente é a científica; e a esquerda non pode renunciar a ela: renunciar á ciencia porque a dereita a manipula no seu discurso tecnocrático sería o mesmo que renuncia á linguaxe porque a xente neoliberal mente a cotío en cada palabra que solta.<br />
<br />
Cando a Igrexa Católica protestou estes días pasados contra a decisión do Tribunal Constitucional de aprobar o matrimonio homosexual, non o fixo apelando ás súas crenzas relixiosas ou ós principios morais da súa fe, senón que o seu ataque baseouse en que o matrimonio homosexual ía contra as leis naturais, biolóxicas e antropolóxicas. Se ata o dogmatismo relixioso recorre a un discurso científico para apoiar a súas posicións irracionais porque é o tipo de discurso que se espera socialmente, non cabe máis alternativa para a esquerda que elaborar o seu centrándoo nos feitos da ciencia.<br />
<br />
A dereita nin sequera tería que defender outros principios fronte ós da esquerda, senón que podería argumentar que, como propósitos benintencionados, os acepta, pero que na práctica non funcionan. Podería aceptar que os desafiuzados deberían conservar a súa casa, pero que iso produciría un mal maior, consistente na quebra do sector bancario, o que nos arrastraría a todos. Isto é o que hai que contraargumentar e non perderse en discusións escolásticas sobre principios e valores, porque a xente non quere declaracións de boas intencións senón solucións técnivas viables; o primeiro pertence ó reino do ideolóxico; o segundo, ó da ciencia.<br />
<br />
As persoas conservadoras poden incluso acusar á esquerda de falta de madurez por negarse a aceptar a realidade, mentres elas toman o touro polos cornos e fan o que hai que facer, por moi duro que lles resulte. Igual que na cirurxía, onde as veces hai que amputar un membro para salvar o resto do corpo, en economía dinnos que tamén hai que aceptar deixar na cuneta a algunhas persoas para que aumente o benestar xeral. Isto calla na cidadanía que percibe á esquerda como xente con boa intención, pero ve á dereita como única capaz de empregar medios eficaces, aínda que duros, para resolver unha crise.<br />
<br />
A xustificación dos nosos valores éticos e a defensa dos nosos principios ideolóxicos están moi ben para discusións filosóficas; pero deberían erradicarse do debate político, no que a esquerda dispón de feitos científicos e de teorías corroboradas abondo para derrotar argumentativamente á dereita. Non decatarse disto supón ofrecer táboas de inicio na partida de xadrez que nos enfronta permanentemente a ela. Cremos que os nosos principios políticos, os nosos valores éticos e as nosas crenzas humanistas son a nosa mellor arma contra o discurso insolidario neoliberal cando, en realidade, constitúen unha trampa que nos desvía do que debería ser o centro do noso discurso: alternativas técnicas reais baseadas en feitos científicos, en lugar de declaracións de principios ideolóxicos, máis propios doutros séculos.<br />
<br />
Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-18864561688086122122012-10-01T09:05:00.002+01:002012-10-01T09:07:07.944+01:00Medo a Quinteiro<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbE0qQizOo5IlMTLB4igXEU9gpbEu-qlKkrJshdIeRU3Y4Yc1Q4r0Xio30_jiqzedu2zj95eSVF0LHXPPjQybN_EK8EpIjyxKZqdlWvC8qvCzRHIxz-StSsVCkzwxS3Rq_XJTue_tvzx0/s1600/quinteiro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbE0qQizOo5IlMTLB4igXEU9gpbEu-qlKkrJshdIeRU3Y4Yc1Q4r0Xio30_jiqzedu2zj95eSVF0LHXPPjQybN_EK8EpIjyxKZqdlWvC8qvCzRHIxz-StSsVCkzwxS3Rq_XJTue_tvzx0/s400/quinteiro.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Setembro de 2012. O nome do redondelão Miguel Ánxel Quinteiro <a href="http://politica.elpais.com/politica/2012/09/28/actualidad/1348861580_227610.html">fai-se conhecido</a> a raiz da sua detençom e maltrato a mãos dos antidistúrbios nas protestas do 25-S fronte o congresso espanhol. Disque a protesta pacífica deste home provocou que os agentes se sentissem <i>ameaçados</i>, vendo-se obrigados a empregar-se com contundência com el. A alguns parecerá-lhes raro que uns aguerridos policias, protegidos e armados até os dentes, tenham medo dum jubilado de 72 anos. Mas, como mostra o seguinte documento, Quinteiro leva toda a vida a meter medo ao poder, adopte este a forma de policia, caixa de aforros ou meios de comunicaçom. Recuperado polo compaheiro de Anova-Irmandade Nacionalista Xurxo Martínez González, este artigo assinado por Xosé Luís Méndez Ferrín fora publicado em Setembro de 1987 no <b>Adiante</b> (periódico do sindicato CXTG) com o título "Medo a
Quinteiro":</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMqzLauE3PtNPsr8OhySPhG5iBFDiaD1MTEDk6ajRkRnVYf07fof2oGdSNhFAl6_fSp5Ne5iUVIl4TWj1LLhnObybO3JHnrL98WQzam_Mrc5FJWiQYg6u0HbiPPudXqYJcFELt99UBHyQ/s1600/QUINTEIRO2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMqzLauE3PtNPsr8OhySPhG5iBFDiaD1MTEDk6ajRkRnVYf07fof2oGdSNhFAl6_fSp5Ne5iUVIl4TWj1LLhnObybO3JHnrL98WQzam_Mrc5FJWiQYg6u0HbiPPudXqYJcFELt99UBHyQ/s640/QUINTEIRO2.jpg" width="394" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-11918971891084514962012-08-27T16:28:00.000+01:002012-08-27T16:29:26.252+01:00Ciclismo si, mas nom assi<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0-Io0PGrDSV_taukOExJ-3moo0TyY_miP2UUycabT_ai4MenvCCr5U_ixgJdS33SF0KCMk06iGeO3tm0MbVouc7pFj6eoZNT9rwtYfKwXvL3bYmF8Vxq1Hcig3V1icEhxN1zfjUh7DsI/s1600/volta.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0-Io0PGrDSV_taukOExJ-3moo0TyY_miP2UUycabT_ai4MenvCCr5U_ixgJdS33SF0KCMk06iGeO3tm0MbVouc7pFj6eoZNT9rwtYfKwXvL3bYmF8Vxq1Hcig3V1icEhxN1zfjUh7DsI/s400/volta.jpg" width="316" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Seguindo com o tema ciclista, eis um texto redigido por um companheiro de Anova com ocasiom do passo da Vuelta por estes lares..</i>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A Deputación de Pontevedra e a Xunta de Galiza, gobernadas polo PP, veñen de caer una vez máis no descaro a conto do uso que fan dos nosos cartos: mentres pregoan a voz en grito que non hai cartos nas arcas públicas para custear servizos básicos e imprescindíbeis como a sanidade, o ensino e as axudas sociais a desempregados, a Deputación de Pontevedra adícase a pagar con cartos públicos a unha empresa privada (Unipublic) para que traia a “Vuelta España” ao país sen que lle trema o pulso ao despilfarrar unha grande masa de diñeiro –algúns medios falan de 150.000 euros- que podería empregarse en auxiliar a traballadores e traballadoras sen ningún ingreso.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Nin Xunta nin Deputación poden escusarse nun suposto apoio ao ciclismo para xustificar estes gastos pois unha das primeiras medidas que Feijóo tomou en materia deportiva foi eliminar o equipo ciclista “Xacobeo Galicia”</b> que pretendía ser unha plataforma de promoción dos ciclistas galegos como fai o Euskaltel Euskadi cos ciclistas vascos aos que leva polas grandes carreiras onde logran abundantes éxitos. Da man do “Xacobeo Galicia” moitos ciclistas galegos puideron estar presentes en competicións internacionais como o Tour de Francia ou o Giro d´Italia e o ciclismo comezou a ter certa relevancia social en Galiza aumentando así o número de seguidores deste deporte. <b>O motivo polo que se pechou este equipo segundo a Xunta foi a súa tan cacarexada austeridade, mais cómpre salientar que as 5 etapas da “Vuelta España” no país teñen un custo moi superior ao que tiña o mantemento do equipo galego</b>. Unha aposta real pola difusión do ciclismo en Galiza pasa polo apoio diario aos usuarios das bicicletas nas vilas e cidades nas que deberan crearse espazos como os carrís bici para que estas persoas poidan moverse con tranquilidade sen arriscarse a seren atropelados por automóbiles. Unha aposta eficaz polo ciclismo pasa porque a Xunta fomente unha Volta Ciclista a Galiza na que os equipos de base galegos poidan ter unha oportunidade para promocionarse e conseguir así un maior número de socios interesados na práctica deste deporte. Unha aposta clara por parte dos concellos polo ciclismo pasaría tamén pola creación de carreiras populares e profesionais nas vilas e cidades durante as súas festas, para popularizar así este deporte. Iniciativas todas elas moito máis efectivas e menos custosas que a “Vuelta”. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Cabe salientar tamén o especial empeño que pon a Deputación en colaborar en eventos deportivos nos que só se dá a presenza de deportistas masculinos (“Vuelta España”, partido da selección española masculina de fútbol en Pontevedra, etc. ) deixando de lado así ás mulleres deportistas que polo feito de seren mulleres sofren a indiferenza dos medios e por elo da poboación en xeral.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
As bicicletas non son só para o verán: teñen que estar día a día entre nós, deixemos de lado os medios de transporte contaminantes e pasemos a pedalear por un futuro limpo, verde e natural nas nosas vilas e cidades!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-32072198717506438452012-08-15T17:43:00.002+01:002012-08-15T17:43:42.453+01:00As origens revolucionárias do ciclismo<br />
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/62yWU4ryrgI" width="480"></iframe>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<i>(vídeo: "My White Bicycle", Tomorrow, 1967)</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Num espléndido <a href="http://deportes.elpais.com/deportes/2012/08/01/juegos_olimpicos/1343850906_131873.html">artigo</a> publicado em El Pais, Carlos Arribas repassava histórias do ciclismo nos seus começos, hai mais de cem anos. Histórias curiosas, que dumha ou outra forma relacionam a bici (que daquela era, antes que um deporte, um simples meio de transporte para as classes populares) com atividades subversivas. Anedotas como a proibiçom de ir em bicicleta para dificultar assi o reparto de propaganda revolucionária, ou a proibiçom de circular em pelotom no Reino Unido para nom perturbar aos aristocratas nos seus passeios pola campinha. A seguir, o texto original:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
***</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Cuentan las crónicas de la historia de Italia que para sofocar las revueltas de finales del siglo XIX en las grandes ciudades, una de las primeras medidas de los generales fue prohibir a los ciudadanos montar en bicicleta, considerada un arma de la revolución por la libertad que daba a quienes las usaban para ir de un lugar a otro repartiendo propaganda, propagando soflamas. Esta consideración de la bicicleta como vehículo de la libertad, aunque sin tanto componente revolucionario, se reprodujo en todos los países de la Europa industrializada del cambio de siglo. En el Reino Unido, el país que más bicicletas fabricaba, fue, curiosamente la persecución de los ciclistas lo que condujo a la invención de las carreras contrarreloj en 1895 por un tal Frederik Thomas Bidlake, un personaje al que Brad Wiggins debería rendir homenaje. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Fue la propia federación británica de ciclismo, la NCU, la que, temiendo que la monarquía prohibiera cualquier forma de práctica deportiva ciclista, impidió que en el Reino Unido se disputaran competiciones en pelotón. Mientras en Francia y en Bélgica las clases populares conquistaban los caminos y las pocas carreteras y daban nacimiento a pruebas legendarias que aún se celebran, como la París-Roubaix y la Lieja-Bastogne-Lieja, en el Reino Unido el campo y los caminos y carreteras que comunicaban los pueblos y mansiones tenían dueño, nobles y terratenientes que veían espantados cómo sus domingos tranquilos de misa y paseo entre setos y alamedas se veían alterados por hordas de obreros que descendían de Londres y otras ciudades industriales para disputar gloriosas orgías llamadas carreras ciclistas.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
La policía, al servicio del poder, intervino varias veces para dispersar e impedir las carreras hasta que se dictó la prohibición. En octubre de 1895, un grupo de irredentos se organizó alrededor de Bidlake y fundaron el Road Time Trial Council, que funcionó como una sociedad secreta hasta bien entrados los años 50 del pasado siglo y que se dedicó a organizar carreras clandestinas contrarreloj. Sus afiliados se citaban al alba en carretera con poco tráfico y, vestidos de negro de la cabeza a los pies para no llamar la atención, disputaban carreras tomando la salida individualmente con un minuto de intervalo en tramos fijados y en los que contaban con cronometradores apostados. Partían sin número en el jersey y al llegar al punto de control gritaban el suyo para que tomaran nota. Las únicas carreras en grupo que se permitían se disputaban en aeródromos o en circuitos automovilísticos cerrados al tráfico, como el de Donington Park.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Así, en los Juegos de 1908, los primeros celebrados en Londres, la competición ciclista se celebró íntegramente en el velódromo trazado al borde las gradas del estadio de White City, por fuera de la pista de atletismo, tan largo (dos vueltas y media hacían una milla) que hasta fue posible disputar allí la prueba de 100 kilómetros. La final la corrió un pelotón de 17 y se impuso el británico CH Bratlett en 2h 43m 15s. Tercero fue Octave Lapize, el francés que dos años más tarde, en 1910, ganaría el Tour. En los Juegos de 1948 sí que hubo carrera de fondo en carretera disputada sobre 200 kilómetros, gracias al real permiso de su majestad, en el parque del castillo de Windsor en un circuito de unos 12 kilómetros. No hubo disturbios y ganó el francés Beyaert.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Mientras Wiggins, el olímpico británico con más medallas, entre pista y carretera, y todos los pistards y cronomen británicos pueden dar las gracias al miedo al carácter revolucionario del pelotón como raíces de las que se nutrió su talento, también sus antecesores pueden condenarlo como culpables del poco peso británico en las grandes carreras ciclistas. Mientras Francia, Italia, España creaban grandes pruebas por etapas, en el Reino Unido los corredores se veían confinados en los velódromos, como el histórico de Herne Hill que se construyó en el siglo XIX y aún funciona —allí dio sus primeras pedaladas Wiggins— después de acoger los Juegos del 48. Tuvo que ser el espíritu aventurero de Robinson en los años 50, el primer británico que ganó una etapa en el Tour, y de Simpson en los 60, el que prendiera la chispa que generó 50 años más tarde el incendio británico del Tour de 2012.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-3696397045942966932012-07-03T14:55:00.000+01:002012-07-03T15:08:23.675+01:00Carta de despedida de Ramom Muntxaraz<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2HmLOvlv92smDH9_n-c8DcbiD18yfimcF6ojoVVrHmGCqYFnKe9l5eDz2y8Stk_ZI2zcyVkvQR3hb0WNBGeAkedEbXhyxVFrmhT_qVU0vD9QSFbOGIzX6JmvoUyMSbXboIXvxvxE4N3I/s1600/Muntxa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2HmLOvlv92smDH9_n-c8DcbiD18yfimcF6ojoVVrHmGCqYFnKe9l5eDz2y8Stk_ZI2zcyVkvQR3hb0WNBGeAkedEbXhyxVFrmhT_qVU0vD9QSFbOGIzX6JmvoUyMSbXboIXvxvxE4N3I/s1600/Muntxa.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
Castelhano de origem e psiquiatra de profissom, <a href="http://info.nodo50.org/Ramom-Muntxaraz-una-vida-de.html">Ramom Muntxaraz</a> chegou à Galiza em 1980 para trabalhar no hospital de Conjo. Ali afiliou-se à ING, começando umha militância no marxismo independentista que o levaria polo vieiro UPG-PCLN-FPG-APU-JUGA para rematar em Causa Galiza. Morreu em 2008, deixando esta fermosa carta de despedida.<br />
<br />
[Intro de <a href="http://galizalivre.org/?q=noticia/29.06.2012/carta-de-despedida-de-ramom-muntxaraz-no-quarto-anivers-rio-do-seu-passamento">GalizaLivre</a>]:<i> Hoje cumprem-se quatro anos da morte de Ramom Muntxaraz, o histórico militante independentista chegado de terras espanholas que se tornou galego de naçom e de coraçom. Muntxa, médico psiquiatra comprometido e coerente, ativista incansável na luita política e sindical, solidário incansável com os combatentes presos de todas as épocas, deixou-nos há quatro anos depois de brigar com umha doença fatal. </i><i style="background-color: white;">Tempo depois do seu enterro foi encontrada entre os seus papéis esta carta, endereçada ao povo galego, em que se despide da sua Terra e a sua gente, e que foi transmitida ao Galizalivre e a outros meios de comunicaçom populares. Aproveitamos a data do seu aniversário para rendir-lhe esta homenagem e para contribuirmos à difusom da mensagem com que o Muntxaraz nos quijo deixar.</i><br />
<br />
O dia da minha morte quero que estas verbas cheguem aos vossos coraçons. Levo conmigo infinitamente muitas mais cousas vossas das que vos deixo. Vou-me desta vida com mágoa de nom poder sentir nunca a Saudade da Terra. Vou-me da Terra na que nom nascim pêro na que decidim morrer. Porque a Pátria nom é lugar no que nascemos senom a que eleximos para dar o melhor de nós mesmos até a morte. E eu elegim Galiza. Nom pola incomparável beleza da sua paisagem, nem por nengumha cousa material. Fiquei na Galiza e tomei à Galiza como a minha Pátria polas suas gentes, polo Povo. Polo que agora é também já de forma definitiva “o meu Povo !!. Voume de entre vós com a mágoa de nom vêr à Galiza como um Povo Independente. Pêro, vou-me desta vida esperançado porque estou convencido de que essa Utopia de Liberdade há de chegar e que esse dia todas as nossas luitas, e inclusso as nossas contradicçons, acumuladas durante séculos de geraçons, recuperaram o seu auténtico sentido histórico.<br />
<br />
Como bem sabedes, adiquei grande parte da minha vida a tratar de compreender a loucura dos loucos. Pêro poucos sabem que o que sempre foi para mim mais difícil de entender é a cordura dos cordos. A cordura da obediência, da disciplina, da ordem, da auto-opressom, da assimilaçom à civilizaçom colonizadora e alienante.Esse é o problema que levo à sepultura sem resolver, pero que vos animo a continuar estudando. Quando saibamos porquê obedecemos e tememos à autoridade que nos oprime e porquê despreçamos aos irmaos que nos falam de liberdades; quando saibamos porquê os oprimidos odiamo-nos entre nós; quando saibamos porquê renegamos da nossa identidade como Povo e porquê nos alienamos na falsa identidade dos impérios que nos oprimem. Quando saibamos alomenos isto ninguém poderá já nunca jamais oprimirnos, explorar-nos nem colonizar-nos.<br />
<br />
Pilara e Maruxa: fuchedes a minha Familia Galega. E formasteis a parte mais íntima e entranável da minha Grande Familia Irmandinha Galega. Vós sodes o melhor que tivem na minha vida íntima. Tí Pilara e tí Maruxa fuchedes as musas galegas da minha vida, que alentarom-me a seguir adiante com os meus Ideais Revolucionários. Lograsteis que eu me sentira como um Galego Comunista e Revolucionário e nom como um colonialista espanhol arrepentido no que tantas vezes temí converter-me. A tí Pilara nunca poderei agradecer-che o que me atura-ches, as esperas desesperadas, a paciência com as minhas elucubraçons e pedanterias. Quero que saibas que os teus longos silêncios forom para mim umha contínua referência do impresoante berro de insubmisso da Ialma Galega. E tí, Maruxinha, a minha Maruxinha, sempre fuches e serás para mim a esperança das novas Geraçons de Homens e Mulheres Galegos e Galegas, que algum dia erguerám a Bandeira da Liberdade do nosso Povo, no trunfo final de todos os Povos Oprimidos do Planeta. <br />
<br />
Quero que o dia da minha morte nom seja um dia de mágoa nem de luto para ninguém. Pêro nom quero que seja este um dia como outro qualquera, e que no meu sepélio nom haja máis símbolos que os que representem à nossa Pátria Galega e os da Unidade na Luita da Classe Trabalhadora Galega e do Mundo. Quero que os meus restos mortais fiquem na Terra ou nos Mares da Galiza, por ser esta a única Terra à que amei e na que desejo estar para Sempre com todos Vós, com o Povo Galego.<br />
Deixo-vos a todos e todas quanto tenho: os meus mais profundos sentementos e utopias, a minha solidariedade e internacionalismo comunista, a minha esperança de liberdade e a convicçom na vitória na Luita Final contra a opressom. Agurinha Povo Galego. Agurinha meus Irmaos Revolucionários Galegos e Galegas. Agurinha à minha Maruxa e à minha Pilara. Recebide Todos/as, a minha mão e infinitas Apertas Irmandinhas e Revolucionárias do vosso Irmao Moncho.<br />
<br />
Viva Galiza Ceive e Comunista!<br />
Viva a Luita de Libertaçom Nacional Galega e a de todos os Povos Oprimidos do Planeta !<br />
Viva o Internacionalismo Proletário !<br />
Viva a Unidade da Classe Trabalhadora Galega e de todas as Classes Oprimidas do Mundo.<br />
Pátria e Terra !<br />
<br />
<br /></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-50697349654545149122012-06-16T22:08:00.004+01:002012-06-16T22:10:46.557+01:00Mineros Locos - Armas pal pueblo!<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/so28EWi8Pgg" width="480"></iframe>
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 22px;"></span><br />
<i>Vendo estes dias a luita dos mineiros asturianos, lembra-se um desta cançom de Def Con Dos de hai vinte aninhos já, umha velha favorita... e<span class="Apple-style-span" style="font-style: normal;"><i> como leitura para acompanhar, algo mais razoado: umha carta dum mineiro asturiano tirada </i><a href="http://www.tercerainformacion.es/spip.php?article38448"><i>de aqui</i></a><i>: </i></span></i><br />
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">He trabajado 25 años en la mina, bajé a un pozo cuando tenía 18 años y me gustaría deciros que me asombran muchos comentarios que leo sobre la minería y las prejubilaciones, en éste grupo y en otros.Os doy mi parecer, para ver si puedo disipar varias dudas que veo que hay sobre éste sector.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">1º -La lucha que están llevando los compañeros en éstos momentos, no es para pedir dinero, sino para que se respete el acuerdo firmado el año pasado entre el Ministerio de Industria y los sindicatos mineros, la firma de éste acuerdo tenía unas ayudas asignadas hasta el año 2018.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Éste dinero lo dió La Comunidad Europea y no los Gobiernos Españoles, con ésto quiero decir que no lo puso ningún español para ayudarnos como piensa mucha de la gente que tanto nos critica. En cuanto a éste dinero lo que yo me pregunto, como casi todas las familias mineras, es donde está la parte de los Fondos Mineros que supuestamente iría destinada a la creación de industrias alternativas al carbón en las cuencas mineras, después del cierre de las minas. Pues bien, cómo en muchos otros sectores, el dinero lo manejaron los políticos y los sindicatos. Con parte de éste dinero, os podría decir, por ejemplo, que el Señor Gabino de Lorenzo ( ex-alcalde de Oviedo) pagó las farolas de su ciudad, el nuevo Palacio de Exposiciones y Congresos y otras muchas obras. La ex-alcaldesa de Gijón ( la Señora Felgeroso) lo invirtió en la Universidad Laboral y cómo el primero, también en otras obras.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">En el Valle de Turón,perteneciente a la Cuenca del Caudal, donde yo vivo, con más de 600 muertos ( que sepamos, pues en la guerra civil se quemaron los archivos anteriores ) en las minas desde el año 1889 hasta el 2006 cuando se cerraron, hicieron un polideportivo que por cierto, se inauguró sin aseos y así siguen, una senda para pasear y poco mas.Todo nuestro entorno esta lleno de escombreras, que poco a poco se están intentando recuperar.Pero de reindustrialización, que es lo crea los puestos de trabajo estables para que siga habiendo vida, casi nada.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">2º -Veo con asombro que a mucha gente le parece mal ésta ayuda, no quisiera escribir ésto, pero hay ayudas a otros sectores como la ganadería, el campo, la pesca y muchas más que no voy a mencionar, yo personalmente me alegro, prefiero que las ayudas sean para los trabajadores que para los chorizos que nos roban todos los días.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">3º -Después de acabar la guerra civil en este país, parece que muchos de vosotros no sabéis que los mineros españoles estuvieron trabajando una hora gratis, al día y durante muchisimo tiempo, para levantar lo que el franquismo destruyó, cuando en nuestras casas no teníamos ni para comer.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">4º -En el año 1962 los mineros empezaron una huelga que se extendió por toda España, donde se consiguieron muchos de los derechos que tenemos todos los españoles hoy en día y que ahora están tratando de arrebatarnos. En ésta huelga hubo muchos palos, presos, hambre y destierros hacia otras provincias de España separándolos de sus familias y que empezaron a regresar en el año 1980.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">5º -Sobre las prejubilaciones, es mentira que los mineros se prejubilen con 40 años y habláis de euros con si fuese que nos tocó la primitiva, la realidad es otra, dentro de de las mensualidades que cobran los prejubilados está incluida la parte de sus pagas extraordinarias y van en función de las categorías laborales,no cobra lo mismo un picador,que un barrenista ó que un ayudante de barrenista etc., su cotización es al 50%, quiero decir con ésto que nosotros cada dos años, cotizamos a La Seguridad Social un año mas, por ejemplo yo que trabaje 25 años, he cotizado a La Seguridad Social 37 años y medio,¿ alguno de vosotros creéis que llegareis a pagar lo que nosotros aportamos a dicha Seguridad Social?.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">6º -El carbón que traen de fuera según vosotros es más barato que el autóctono, lo pongo en duda pero voy a pensar que es verdad, ¿qué queréis vernos siendo unos esclavos como en éstos países? yo no quiero que ningún trabajador del mundo lo sea. Esto que voy a escribir es un hecho real, he trabajado con compañeros Checos y Polacos, cuando llegaron a Asturias y empezaron a comprar en los comercios, estaban acojonados porque podían comprar la cantidad que quisieran y en sus países no podían hacerlo. La primera Navidad que pasaron con nosotros traían en cada mano una tableta de turrón.. nosotros les preguntábamos que por qué hacían eso y nos decían que en su país, no se podían permitir ni comprarlo ya que su salario solo llegaba para mal comer. Con ésto quiero decir que sino defendemos nuestros derechos nos pasará lo mismo.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">7º -Sobre los cortes de carretera contestaré a todos esos que tanto protestan porque los mineros les impiden acudir al trabajo o a estudiar y dicen que cuando tengan problemas en su empresa, irán a los centros de trabajo de otros a "fastidiar". Os diré que siempre que algunos compañeros de otros sectores nos pidieron ayuda para defender sus puestos de trabajo, hemos parado 24 horas, apoyando aquí y fuera de aquí. Cuando las huelgas de los mineros Ingleses, paramos de trabajar y se hizo una colecta para mandarles dinero para que pudieran alimentar a sus familias. ¿alguno duda que no vamos a unirnos a cualquier sector afectado?.Pero parece que ahora cuesta trabajo hasta pedir ayuda a los demás.Apoyarnos unos a otros es fundamental, pero lo que hacemos sin embargo es lo contrario y así los de arriba siempre jugaran con ventaja.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Si todos los trabajadores españoles estuviesen tan unidos como los mineros, los gobernantes de este país se lo pensarían mucho antes de hacernos recortes como los están haciendo, os lo puedo asegurar. Reflexionar sobre quien os impide ir a trabajar o a clase, con los despidos legales de hoy en día y los recortes en educación, los que os lo están impidiendo son nuestros políticos.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">También me gustaría decirles a los que opinan que deberíamos ir a quejarnos a Madrid a las puertas del Ministerio y que "a los demás les dejemos tranquilos", que sí que hemos ido, pero por la censura mediática que estamos teniendo puede ser que no se esté informando con transparencia.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Creo firmemente que el trabajador que defiende sus derechos no es un terrorista como nos llaman ahora por luchar por el bienestar de nuestras familias.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Os invito a todos a que salgáis de vuestras casas y defendáis lo vuestro. Quedándoos en casa, estáis permitiendo que poco a poco consigan meteros el hambre en vuestras vidas.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Quieren que nuestros hijos y los vuestros sean analfabetos como nosotros, que vimos las paredes de la escuela más por fuera que por dentro, un pueblo analfabeto es más fácil de dominar.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Manteneros informados, contrastar todo lo que veáis por la televisión, ahora tenéis Internet, móviles, para poder estar en contacto permanente, organizaros, de la forma que queráis, pacíficamente o directamente en las barricadas, pero organizaros!Marcar objetivos a conseguir en un plazo corto de tiempo, el gobierno va muy rápido cuando es su favor y lo sabéis. Quitar la palabra "miedo" ó la frase "total para lo que va a servir" de vuestras mentes y tomar el control de vuestro futuro.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Si alguien no entiende algo de lo que escribí o me quiere hacer alguna pregunta más concreta, si puedo, se la contestare con mucho gusto.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Muchísimas gracias a todos y todas los que nos apoyáis desde otras provincias y desde otros países.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Un saludo.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Juan José Fernández. Asturias.</span></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-45825081413332630502012-06-06T17:53:00.003+01:002012-06-06T17:53:59.192+01:00Energia 100% renovável? A utopia cada vez mais perto<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRF6_aYcs_cOeb0cYv3pA9GtcJlZuUsFCq-JV21zDSq5f9L59gAos4Ay3QtLWBLYg0G_SS5Q3MZoCvHPnsBChKnZQtIlDtEAD4tI22WAgrMNXZMrv-Abi4W6vGgo0sUyLNIFlwk4dKdUk/s1600/huerta-solar-fotovoltaica.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="307" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRF6_aYcs_cOeb0cYv3pA9GtcJlZuUsFCq-JV21zDSq5f9L59gAos4Ay3QtLWBLYg0G_SS5Q3MZoCvHPnsBChKnZQtIlDtEAD4tI22WAgrMNXZMrv-Abi4W6vGgo0sUyLNIFlwk4dKdUk/s400/huerta-solar-fotovoltaica.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Leo <a href="http://spectrum.ieee.org/energywise/green-tech/solar/germany-meets-half-its-energy-demand-from-solar-briefly">numha web do IEEE</a> que a produçom de energia solar fotovoltaica em Alemanha chegou recentemente a cubrir <i>quase a metade do consumo energético</i> desse país durante um par de horas. Trata-se dum feito puntual, mas ainda assi é umha cifra salientável, mesmo surpreendente, sobre todo porque o potencial de crescimento desta energia é ainda grande. Insisto, nom falamos de energias renováveis em geral, senom apenas da solar fotovoltaica, e dum país nom demasiado "solar" (em princípio) como Alemanha. A notícia engade que possivelmente no próximo dia festivo, com a maioria das empresas fechadas, Alemanha poderia cobrir durante umhas horas <i>a totalidade</i> da sua demanda energética só com energia solar. Na mesma web aportam o dado de que em Dinamarca a produçom de energia eólica (só eólica) tem chegado, tamém puntualmente, a <i>superar a demanda total de energia</i>. Sem ir tam longe, no Estado Espanhol a energia eólica cobre já, em promédio, o 16% da demanda energética total, valor que tem chegado a ser do 30% durante períodos prolongados (de várias semanas).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A geraçom eólica está bastante desenvolvida no nosso país, e nom serei eu quem defenda chantar um parque eólico em cada monte (ainda que penso que ainda pode existir certa margem de crescimento, tendo em conta possíveis parques marinhos, etc). Porém, a energia solar está ainda pouco explorada, e o seu potencial é mui prometedor. Sumemos-lhe à combinaçom destas duas fontes a importante capacidade hidroeléctrica com a que conta Galiza dende hai já tempo, e a perspectiva ainda incipiente de poder aproveitar parte da energia de ondas e mareas... e sae-nos um país candidato, a meio prazo, a ser autosuficiente energéticamente usando tam só energias renováveis. Já sei, nengumha fonte de energia é perfeita e todas tenhem algum impacto, como mínimo paisagístico, que hai que valorar. E é certo tamém que para redondear o escenário hai que superar ainda desafios técnicos importantes no referente ao armazenamento e transporte de energia. Mas coido que, mália as objecçons que se lhe poidam buscar, exemplos como os de Alemanha e Dinamarca oferecem motivos para o otimismo. E que carai, para umha vez que escrevo algo no blogue, quero ser otimista ;-)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-86244998719003520402012-05-17T12:12:00.000+01:002012-05-17T12:14:20.622+01:00Manifesto para uma esquerda livre<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1gcZm_qqiSP6k4wuGaJ4SUZmMGXCwPqhuoiUp11jLh2djPWY5v9qL3nvdJzloUjesjxVY_2l_46PhTCQtsWBfonC-eGV6ChP-_1epeBItaLiK-EDnPpscg-DmQcy33Xfgogl08yPO9j4/s1600/manifesto_esquerda_livre.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="123" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1gcZm_qqiSP6k4wuGaJ4SUZmMGXCwPqhuoiUp11jLh2djPWY5v9qL3nvdJzloUjesjxVY_2l_46PhTCQtsWBfonC-eGV6ChP-_1epeBItaLiK-EDnPpscg-DmQcy33Xfgogl08yPO9j4/s400/manifesto_esquerda_livre.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: Garamond, 'Bitstream Charter', serif; font-size: 16px; line-height: 24px;">Espléndido manifesto publicado em <span class="Apple-style-span" style="color: black; font-family: 'Times New Roman'; font-size: small; line-height: normal;"><a href="http://paraumaesquerdalivre.net/">http://paraumaesquerdalivre.net/</a><span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: Garamond, 'Bitstream Charter', serif; font-size: 16px; line-height: 24px;">. No texto que ponho aqui embaixo substituim as menções a Portugal por Galiza... com o que seria um bom texto para, que sei eu, uma nova força política de esquerda galega, n'e? ;-) </span></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: Garamond, 'Bitstream Charter', serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 24px;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: Garamond, 'Bitstream Charter', serif; font-size: 16px; line-height: 24px;"><i>Esta é uma iniciativa política de pessoas livres, unidas pelos ideais da esquerda e pela prática democrática. Aberta a todos os cidadãos, com ou sem partido. Acreditamos que apenas a expressão de uma forte vontade cívica, por parte de cada um de nós, poderá dar a resposta adequada aos problemas do nosso tempo.</i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: Garamond, 'Bitstream Charter', serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 24px;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: Garamond, 'Bitstream Charter', serif; font-size: 16px; line-height: 24px;"></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
Galiza afunda-se, a Europa divide-se e a Esquerda assiste, atónita.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
As raízes desta crise estão no desprezo do que é público, no desperdício de recursos, no desfazer do contrato social, na desregulação dos mercados, na desorientação dos governos, na desunião europeia e na degradação da democracia.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
Na Galiza e na Europa, a direita domina os governos, as instituições e boa parte do debate público. A direita concerta-se com facilidade, tem uma agenda ideológica e um programa para aplicar. A direita proclama que o estado social morreu e que os direitos, a que chamam adquiridos, são para abater.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
Na Galiza e na Europa, a esquerda está dividida entre a moleza e a inconsequência. Esta esquerda, às vezes tão inflexível entre si, acaba por deixar aberto o caminho à ofensiva reacionária em que agora vivemos, e à qual resistimos como podemos. Resistir, contudo, não basta.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
É necessário reconstruir uma República Galega digna da palavra República e construir uma União Europeia digna da palavra União.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
É preciso propor aos galegos, como aos outros europeus, um horizonte mais humano de desenvolvimento, um novo caminho para a economia e um novo pacto de justiça social.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
É possível fazê-lo. Uma esquerda corajosa deve apresentar alternativas concretas e decisivas para romper com a austeridade e sair da crise, debatidas de forma aberta e em plataformas inovadoras.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
A democracia pode vencer a crise. Mas a democracia precisa de nós.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
Apelamos a todos aqueles e aquelas que se cansaram de esperar – que não esperem mais.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
É a nós todos que cabe construir:</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
UMA ESQUERDA MAIS LIVRE, com práticas democráticas efetivas, sem dogmas nem cedências sistemáticas à direita, liberta das suas rivalidades, do sectarismo e do feudalismo político que a paralisa. Uma esquerda de cidadãos dispostos a trabalhar em conjunto para que o país recupere a esperança de viver numa sociedade próspera e solidária.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
UMA GALIZA MAIS IGUAL, socialmente mais justa, que respeite o direito ao trabalho condigno e combata as injustiças e desigualdades que o tornam insustentável. Um país decidido a superar a crise com uma estratégia de desenvolvimento económico e social, com uma economia que respeite as pessoas e o ambiente, numa democracia mais representativa e mais participada, com um Estado liberto dos interesses particulares que o parasitam.</div>
</div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; margin-bottom: 24px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
UMA EUROPA MAIS FRATERNA, à altura dos ideais que a fundaram, transformada pelos seus cidadãos numa verdadeira democracia. Uma Europa apoiada na solidariedade e na coesão dos países que a formam. Uma Europa que ambicione um alto nível de desenvolvimento económico, social e ambiental. Uma União que faça do pleno emprego um objetivo central da sua política económica, que dê um presente digno aos seus cidadãos e um futuro promissor às suas gerações jovens.</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: Garamond, 'Bitstream Charter', serif; font-size: 16px; line-height: 24px;"><br /></span></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-37250326650037638782012-03-19T08:01:00.003+00:002012-03-19T08:09:13.733+00:00A injecçom da banca: a próxima cançom do verão?<div><br /></div><iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/Mor5iZYwpYo" frameborder="0" allowfullscreen=""></iframe><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Adaptaçom da música de "Garagem da vezinha", do Quim Barreiros, a cargo do grupo The Codice. Que melhor BSO para as verbenas dum verão de crise e troika?</div><div><br /></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-8763751858009302922012-02-19T11:33:00.000+00:002012-02-21T12:02:30.156+00:00Adeus BNG! É tempo de construir<div><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPao8eQlGHYRdwefvdvUDreVAg0h5wMvTnsWpj5B4fw3wf7XyBzobyDNVHBbQWwqllZkA6rm0ygJvDiS95r_AqYOJ4RISUaB22gFES6lXPYC9epKKweOFLrDtbDdM9WA7P09KRiH_NfFw/s1600/novaesquerda.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 42px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPao8eQlGHYRdwefvdvUDreVAg0h5wMvTnsWpj5B4fw3wf7XyBzobyDNVHBbQWwqllZkA6rm0ygJvDiS95r_AqYOJ4RISUaB22gFES6lXPYC9epKKweOFLrDtbDdM9WA7P09KRiH_NfFw/s400/novaesquerda.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5710940176813108962" /></a><div style="text-align: justify;"><p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:Georgia;font-size:100%;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:13px;"><b><br /></b></span></span></p><p class="MsoNormal"><b><span lang="PT-BR" style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;">Já foi...<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><span lang="PT-BR" style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;">O dia seguinte à XIII Assembléia Nacional dei-me de baixa como militante do BNG. A paciência nunca foi a melhor das minhas virtudes, e já nom tinha vontade de seguir enleado em dialéticas internas, que nada aportam (nem “clarificam”) e que tam só servem para distrair a atençom da militância. Na dinâmica na que leva tempo imerso o BNG, o verdadeiramente importante (propor-lhe à cidadania galega uma alternativa ao horror neoliberal-espanholeiro dominante) adia-se continuamente ante o urgente (a necessidade fatigante e absorvente de marcar território internamente). O BNG já nom lhe oferece ao povo galego um projeto de país concreto, um plano de acçom com objetivos realizáveis a curto, meio e longo prazo. No seu lugar, propom reconcentrar-se num discurso de "mais nacionalismo", válido talvez para o consumo interno, mas que nada oferece aos segmentos da sociedade que ano trás ano se fôrom desencantando com o BNG. No percorrido desde os quase 400.000 votos que colheitava hai 15 anos à metade que tem agora foi-se perdendo a conexom com muitas gentes que viram algo diferente no BNG: uma força “com jeito”, uma esquerda audaz com os pés na terra, nom sectária, aberta aos segmentos mais dinâmicos e críticos da sociedade. Uma boa parte da cidadania progressista galega perdeu a confiança no BNG, entre outros motivos (nom todos endógenos, certo) porque este leva tempo empenhado em que assi seja. Velaí o desprezo cara as novas formas de descontento popular (de Galiza Nom se Vende ao 15-M), que pode ser considerado um sintoma ou uma causa, ao gosto do consumidor. Nom falo já de outras circunstâncias relacionadas com o deterioro da convivência interna, nom porque nom tenham importância nem muito menos, senom por nom botar mais lenha ao lume. Nom che estamos no momento de reviver rancores, por muito que seja uma atividade à que se adicam gostosos tantos internautas. Enfim, sei que as razões apontadas podem parecer um tanto etéreas, e que a situaçom é difícil de entender desde fora... poderia estender-me mais, mas a análise do passado nom é o mais importante agora. O fundamental resume-se em que o BNG é a dia de hoje uma ferramenta infrautilizada sem remédio à vista, e que portanto é preciso atuar fora del.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b><span lang="PT-BR" style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;">A que andamos:</span></b></p><p class="MsoNormal"><span style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;">Pois já estamos a pôr os alicerces dum novo projeto que procure uma saída a este enguedelho, e neste senso a assembléia do Encontro Irmandinho do passado 12 de Fevereiro representou um ilusionante ponto de inflexom. Foi-che o que se di um evento singular, onde se percebeu claramente como mudava o ambiente segundo passava o tempo. Ao chegar palpava-se uma incerteza generalizada, ninguém as tinha todas consigo. Mas fôrom sucedendo-se as intervenções, umas trinta, e vimos que todas (com uma única exceçom) iam na mesma direçom, deixar o BNG e principiar um projeto novo. O mais importante, com todo, nom foi a unanimidade das intervenções: nom era tanto o contido, senom o tom. Gerou-se uma onda de ilusom, de pensar em positivo depois de muito tempo, nas possibilidades que se abrem em lugar de nos males menores. Entre os centos de persoas que assistimos (as cifras variam segundo as fontes, entre 500 e 800; seguramente mais perto da primeira, mas em todo caso muita gente) o ambiente virou em otimismo ao longo da tarde. E assi, quando chegou o momento de decidir, nom houvo nem sequera que votar, já que aprovamos por aclamaçom fretarmos um novo barco e sair a navegar por novos rumos. E nessas andamos agora, no começo desse processo, que é logicamente a construçom duma nova nave.</span></p> <p class="MsoNormal"><b><span lang="PT-BR" style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;">Cara onde tirar?</span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span lang="PT-BR" style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; ">O fracasso do modelo frentista no BNG dá uma primeira chave: melhor criar UM PARTIDO que uma frente. Um partido que, evidentemente, será de ESQUERDA, uma esquerda plural onde tenham cabida -visto os agentes implicados- desde a socialdemocracia clássica até o comunismo. Logicamente terá caráter nacional galego, chame-se soberanista se se quer. O modelo dum partido com ideologia <i>definida mas plural</i> nom é nenguma utopia; ao contrário, é o que seguem alguns dos exemplos mais válidos da esquerda atual, como a alemã <a href="http://pt.wikipedia.org/wiki/A_Esquerda">Die Linke</a>, o brasileiro <a href="http://pt.wikipedia.org/wiki/Partido_dos_Trabalhadores">Partido dos Trabalhadores</a>, ou mais perto de nós o <a href="http://pt.wikipedia.org/wiki/Bloco_de_Esquerda_(Portugal)">Bloco de Esquerda</a> português. Assi pois, que gentes poderiamos conformar este novo sujeito? É claro que, como mínimo, o Encontro Irmandinho, Esquerda Nacionalista, e Ecogaleguistas, três forças que já estám, de iure ou de facto, fora do BNG. A maiores, toda a gente de Mais Galiza que decida dar o passo de deixar o BNG; nom creo que todos o fagam, mas si que vam ser muitos em qualquer caso. Nom tenho claro que este deva ser o projecto do PNG-PG, que na minha opiniom deveria tentar construir um polo de centro nacionalista à margem dos projetos atuais... mas vendo que o seu líder, o Xosé Mosquera, <a href="http://www.galiciaconfidencial.com/nova/9717.html">se identifica com o PT</a> de Lula, nom tenho nada que objectar ;-) P<span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:Georgia, serif;font-size:16px;"><b><span lang="PT-BR" style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; ">or suposto, cumpre incorporar tamém a gente que deixou o BNG em diferentes momentos e agora nom tem adscriçom partidária; muitos já se achegárom, ou o estám a fazer. Tamém a gente do campo da autodenominada esquerda independentista, de forças como o Movimento pola Base, a Frente Popular Galega, a OLN, etc. Dentro deste último setor, é significativo que Causa Galiza decidisse começar conversas oficiais com o Encontro de cara a uma possível confluência. A fim de contas, uma das intervenções mais celebradas na assembléia do EI foi a de ‘Foz’. E, finalmente, nom me colhe dúvida de que, se finalmente somos quem de artelhar um projeto destas características, imo-nos topar mais cedo que tarde com muita gente sem experiência militante em nengum partido; gente com inquedanzas políticas, mas que até agora nom se achegara aos partidos que existiam no campo da esquerda ou o nacionalismo.</span></span></b></span></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span lang="PT-BR" style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; "><span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:Georgia, serif;font-size:16px;"><b><span lang="PT-BR" style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; ">Haverá que ver em que fica todo, mas como versom atualizada do conto da leiteira, coido que nom está mal ;-)</span></span></b></span></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span lang="PT-BR" style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; "><span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:Georgia, serif;font-size:16px;"><b><span lang="PT-BR" style=" ;font-family:Georgia;font-size:9.5pt;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; "><br /></span></span></b></span></span></span></b></p></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-48364540973249938732012-02-07T10:41:00.004+00:002012-02-07T10:46:31.769+00:00A CIG potência a criaçom de cooperativas de trabalho associado como alternativa ao modelo capitalista<div><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjucNmiRp0WqsHuKfIe9I0Zv8F7PophTpDeaDfwXc9mtWvEmraKn-6YjYqW41rC23_CVYCht0t_XH1aObqiHuUoq5-zt7ijV77UCPAWeN1hFRpaTbYwz91MjOFJHYwfXCJM-eSHERMwKMo/s1600/CIG-cooperativas.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 280px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjucNmiRp0WqsHuKfIe9I0Zv8F7PophTpDeaDfwXc9mtWvEmraKn-6YjYqW41rC23_CVYCht0t_XH1aObqiHuUoq5-zt7ijV77UCPAWeN1hFRpaTbYwz91MjOFJHYwfXCJM-eSHERMwKMo/s400/CIG-cooperativas.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5706342100439199426" /></a><br /><div style="text-align: left;"><i>Continuando com a temática do post anterior, recolho agora esta notícia da <a href="http://www.galizacig.com/avantar/novas/3-2-2012/a-cig-potencia-a-creacion-de-cooperativas-de-traballo-asociado-entre-a-sua-afiliacion">web da CIG</a>.</i></div><br /><div><div style="text-align: justify;">Neste tempo de crise do modelo socio-económico, de necesidade de implementar alternativas que dean cumprida resposta á creación e vertebración dun novo sistema máis xusto e solidario, a posibilidade das cooperativas de traballo asociado son alternativas reais xa existentes en Galiza que se afastan dos modelos empresariais ao uso. Trátase de iniciativas nas que se deseñan empregos coexistentes con obxectivos da economía social, modelos sustentábeis e respectuosos na convivencia entre iguais e co medio onde se integran.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;">A CIG, que xa asesorou outras iniciativas de cooperativas, ofrece agora o servizo do Gabinete de Economía Social aos seus afiliados/as. A central nacionalista considera que debe dar este paso novamente, polo que tamén porá os seus locais a disposición dos promotores para que poidan celebrar as reunións de vertebración destas iniciativas cooperativistas. Ao mesmo tempo, e dada a importancia destas iniciativas, a CIG impartirá dentro de todas as accións formativas un módulo informativo sobre cooperativismo e cooperativas de traballo asociado.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">As máis diversas correntes do pensamento social, económico e político consideran o cooperativismo como instrumento importante na solución dos problemas económicos e sociais, en canto que pola súa flexibilidade achega respostas diante de necesidades cambiantes da economía e da sociedade. É de xustiza o recoñecemento á presenza do cooperativismo en Galiza, certamente significativa, que se pon de manifesto, entre outros datos, no número de máis de 83.000 socias/os, o que significa a existencia de cooperativistas nun de cada once fogares galegos.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Por outra banda, máis do 2% das ocupadas e ocupados galegos están vinculados ao cooperativismo, cunha contribución cualitativa que se reflicte no maior nivel de estabilidade, de igualdade de xénero e na presenza en actividades vinculadas cos sectores primarios. Ademais, o cooperativismo ofrece valor ao conxunto da economía xa que o seu volume de facturación total achégase aos 2.300 millóns de euros, cun valor engadido bruto total próximo aos 362,1. Por referírmonos ao cooperativismo agrario, é salientábel que ten presenza en 120 concellos, a maior parte dos do medio rural, o que constitúe, sen dúbida, un factor beneficioso para o asentamento da poboación. Amais disto, as cooperativas permiten unha racionalización de custos, a mellor compatibilización da vida profesional e familiar, a formación das socias e dos socios, o acceso a mecanismos de información e presenza nos foros de decisión sectorial que lles afectan.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Por outra parte, estamos diante dunha fórmula de economía social válida como calquera outra das máis usuais, que en moitos casos presenta vantaxes sobre outras modalidades, derivadas da adscrición voluntaria, a comunidade de intereses e a unidade entre as socias e os socios. Isto carrexa un nivel de compromiso coa entidade creada forte en comparación con outro tipo de sociedades. Así, o cooperativismo acredita unha importante capacidade de resistencia ás crises, con comportamentos anticíclicos e de mantemento do emprego en circunstancias adversas. En definitiva, o cooperativismo galego intégrase, para todos os efectos, positivamente no seu contorno natural e ofrece influencias beneficiosas en factores como rendas e emprego, desenvolvemento local, permanencia dos proxectos, formación, educación e benestar.</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-45693278817577883382012-01-27T09:33:00.013+00:002012-01-31T11:31:59.250+00:00Contra o paro, cooperativismo e inovaçom (outra volta, Mondragon)<div><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM6L8TndS0lXBiIHXWarO-iiOYrGMy1JqaLsZSOOxcbLuTnIWHCLlEKXF-9tmnzQwThDySU-26Vc6HxT5vuNIQBLGfCT8XOup70GVzXWeh01GQSO8NqQh2trXEcZ87qHkbcNHsp6Ppz44/s1600/MCC-princ%25C3%25ADpios+cooperativos.JPG" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 398px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM6L8TndS0lXBiIHXWarO-iiOYrGMy1JqaLsZSOOxcbLuTnIWHCLlEKXF-9tmnzQwThDySU-26Vc6HxT5vuNIQBLGfCT8XOup70GVzXWeh01GQSO8NqQh2trXEcZ87qHkbcNHsp6Ppz44/s400/MCC-princ%25C3%25ADpios+cooperativos.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5703497608442973938" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">No mesmo dia no que a enquisa de povoaçom ativa anúncia que no Estado Espanhol hai 5,3 milhões de parados, o jornal <a href="http://www.elpais.com/articulo/economia/Resistencia/total/crisis/elpepueco/20120127elpepueco_2/Tes">El Pais fai-se eco</a> dumha das excepções a este panorama: o município gipuskoano de Oñati, na comarca do Alto Deba. Aqui a taxa de paro é de apenas o 5.4%, nada menos que 17 pontos por baixo da média estatal. E a renda per cápita é de 44.000 €, mui por riba da do resto de Euskadi (27.000 €), apesar de que esta é já superior à de Espanha.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Os alicerces deste bem-estar atopamo-los na base da economia: o trabalho, e na forma em que está organizado. E é que dous terços das empresas da zona som cooperativas do grupo Mondragon, do que já <a href="http://outraesquerda.blogspot.com/2009/01/cooperativismo-aposta-de-mondragon.html">temos falado</a> neste blogue, ainda que só de passada. Neste grupo, peça chave do modelo econômico vasco (e considerado <b>a maior cooperativa de trabalhadores do mundo</b>, para além de ser o maior grupo empresarial vasco e o 7º do estado), a participaçom dos trabalhadores nom tem o carácter de excentricidade que tem no resto do Estado. Entre outras caraterísticas, os trabalhadores som sócios cooperativos, participam na gestom, e sigue-se o princípio de 1 sócio = 1 voto. Os despedimentos nom existem. E a relaçom entre a máxima e a mínima remuneraçom tem que ser menor que 6 (seica anda sobre 3.5).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Mondragon inclui cooperativas industriais, de crédito, de consumo, e mesmo educativas. Tem a sua própria universidade, Mondragon Unibertsitatea, que - a diferença do que é habitual nas universidades privadas espanholas - nom se limita a vender títulos aos filhos de ricos, senom que aposta decididamente polo I+D+i. Algo que lhes ajuda a terem uma das porcentages de titulados superiores mais altas do estado, e um tecido empresarial inovador e internacionalizado. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Para saber mais sobre o funcionamento da gestom cooperativa, recomendo duas ligaç<span style="text-align: left; ">ões a webs brasileiras (<a href="http://www.cooperativismodecredito.com.br/Mondragon_Corporacao_Cooperativa.html">aqui</a> e <a href="http://www.gestaocooperativa.com.br/tabid/498/articleType/ArticleView/articleId/114/O-segredo-por-trs-de-Mondragn--Entrevista.aspx">aqui</a>). Também é interessante ler <a href="http://pt.wikipedia.org/wiki/Cooperativa_Mondrag%C3%B3n">esta entrada</a> na Wikipedia, especialmente o ponto 4, onde se fala das limitações (que também as hai) do modelo cooperativo. </span><span style="text-align: left; ">Em conjunto, parece-me um excelente exemplo de como fazer caminho ao andar, que é a única maneira de avançar politicamente, na minha opiniom. Bem podiamos imitar nós, na Galiza, esta "via vasca ao socialismo" (autogestionário). </span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">P.S. Um derradeiro apontamento: em Oñati os partidos espanhóis nom tenhem representaçom. O governo local é de Bildu, que tem maioria absoluta com 11 concelheiros sobre 17, e os 6 restantes som do PNV, o partido que tinha a alcaldia no periodo anterior. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-63013797603810798532012-01-11T07:47:00.007+00:002012-01-15T11:44:32.227+00:00Orçamentos participativos em Sam Sadurninho<div><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuLEQJxSFGgQBk_EkDLjhT8WRyJDHMJR3Wden_5Fc8cCuBbWWaNAWU57d06o9Ah9tUVNp0eoCNya6-wxwbdvfkW8bfcFEg0w1VrqLd6wTcnaOIdLVq3NcjCYjyRI6hR-x61Yfn7-Q18_4/s1600/san+sadurni%25C3%25B1o.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuLEQJxSFGgQBk_EkDLjhT8WRyJDHMJR3Wden_5Fc8cCuBbWWaNAWU57d06o9Ah9tUVNp0eoCNya6-wxwbdvfkW8bfcFEg0w1VrqLd6wTcnaOIdLVq3NcjCYjyRI6hR-x61Yfn7-Q18_4/s400/san+sadurni%25C3%25B1o.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5697817712707717282" /></a><div style="text-align: center;">F<i>azendo caminho em Sam Sadurninho (foto: Manolo Feal) </i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">O concelho de Sam Sadurninho (terra de Trasancos) é o melhor exemplo que temos na Galiza de democracia participativa a nível local. O governo municipal leva 4 anos impulsando a participaçom cidadã no processo de elaboraçom dos orçamentos, através de debates em assembleias parroquiais. Esta aposta pola democracia de base tem um amplo respaldo popular, como demostra o feito de que o passado 2011 o BNG, da mão do alcalde Secundino Garcia Casal, nom só recuncou na alcaldia senom que ademais passou a ter maioria absoluta. Este <a href="http://www.sansadurnino.es//archivos/1325160707932.pdf">boletim</a> do concelho explica moi bem como funciona o sistema, que por certo é bem simple e semelha facilmente exportável a outros concelhos do país. E por certo, nom é o único aspecto no que Sam Sadurninho dá exemplo: tamém no eido medioambiental se tenhem levado a cabo <a href="http://www.elpais.com/articulo/Galicia/municipio/ahorra/sol/elpepiautgal/20110323elpgal_20/Tes">iniciativas modélicas</a>. Tomem nota, alcaldes doutras terras.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-57202073777287208852012-01-05T14:26:00.004+00:002012-01-13T12:32:50.550+00:00Morreu o Isaac<div><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnpofL4OjsIqpMu267fg8W3JbSdxo_TiYFp8a6FVwmv4VhGRbfzMUbqqC0uYbs1nqZ01tFr21svclYomW6LB3oio6zcQH3VyYXkJqyjmwT5DzYBBR8gBLvwpvmhillQUV_28PYqDl2MjI/s1600/morreu.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 268px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnpofL4OjsIqpMu267fg8W3JbSdxo_TiYFp8a6FVwmv4VhGRbfzMUbqqC0uYbs1nqZ01tFr21svclYomW6LB3oio6zcQH3VyYXkJqyjmwT5DzYBBR8gBLvwpvmhillQUV_28PYqDl2MjI/s400/morreu.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5694154432935524866" /></a><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Hoje morreu Isaac Díaz Pardo e Galiza ficou de súpeto mais fraca, mais cativa, mais famenta de formas e de pensamentos. Menos país. É impossível fazer-lhe justiça em poucas palavras, assi que nem o tentarei. Outros que conhecérom mais a fondo a sua vida e a sua obra já o estám a fazer, como deve ser. Eu conhecim a sua persoa moi novinho, por ter vivido perto da <i>sua </i>fábrica do <a href="http://www.sargadelos.com/galerias/galeria.php?id=15&lg=gal">Castro</a>, em Sada. Era uma excursom obrigada quando ia ao colégio em Mondego, na EGB. Tratavam-nos moi bem, amosavam-nos a fábrica e deixavam-nos trebelhar com os tornos dos alfareiros, para fazer figuras que despois coziam para nós. Mas o melhor era quando no colégio faziamos concursos literários e artísticos com o galho do dia das Letras Galegas. Eram cousas de cativos, mas os de Sargadelos (ou seja Isaac) apoiavam-nos com entusiasmo. Cada ano elegiam um desenho de entre os apresentados polos alunos, e usavam-no para fazer as medalhas com as que se premiava aos ganhadores dos concursos de poesia, relato, etc. No dia das Letras adicado a Álvaro Cunqueiro eu tinha 11 anos e debuxara um animal fantástico inventado por D. Álvaro, o Gatipedro. Já podedes imaginar a minha ilusom quando escolhérom o meu desenho para as medalhas de aquel ano. Foi daquela, seguramente, quando escuitei falar por primeira vez do Isaac Díaz Pardo. Com o tempo fum aprendendo mais cousas sobre el e sobre a sua trajectória, excepcional em tantos sentidos. Mas como já dixem, seria absurdo que eu tentasse resumi-la agora, assi que nom direi mais nada. Até sempre, Isaac. Moitas graças por todo. Obrigado. Que a terra che seja leve. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>Coda:</b> De entre os muitos textos que saírom após a sua morte, recomendo este d'O Rivas com o título de <a href="http://www.elpais.com/articulo/Galicia/segredo/Isaac/elpepuespgal/20120113elpgal_15/Tes">O segredo de Isaac</a>, assi como o de Pepe Barro, <a href="http://www.elpais.com/articulo/Galicia/Mision/producion/elpepuespgal/20120113elpgal_18/Tes">Misión e Produción</a>. Som complementários (o primeiro está centrado na vida e arte, o segundo na empresa e o desenho) e fôrom publicados em El País. Boa leitura!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-61284612548049229492012-01-01T19:47:00.003+00:002012-01-01T21:15:57.884+00:00Luis Soto, entre Marx e Castelao<div><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_qsSmfuzlX509ZYEfz6QSht0ay0g_GpqAYJu5avJsbmOjdhw3vuXapznUAzk6vwLMqe-YXKRTzK4QDxo52Xfe6KUI-12FtV9rZGwaJy7pUhsLClCEtqd3cXPe4mhQaWZcQi6sweFglIU/s1600/luis_soto.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 289px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_qsSmfuzlX509ZYEfz6QSht0ay0g_GpqAYJu5avJsbmOjdhw3vuXapznUAzk6vwLMqe-YXKRTzK4QDxo52Xfe6KUI-12FtV9rZGwaJy7pUhsLClCEtqd3cXPe4mhQaWZcQi6sweFglIU/s320/luis_soto.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5692774830385999282" /></a><i>Vem de sair do prelo um livro do </i>coiote -<i>natural de Coia- Xurxo Martínez sobre a figura de Luís Soto, personalidade fulcral na esquerda galega do passado século. O próprio autor falou do tema numa <a href="http://omarmuriodaonda.blogaliza.org/2011/11/29/entrevista-arredor-do-libro-de-luis-soto/">entrevista</a> reproduzida no seu blogue, e<span class="Apple-style-span" style="font-style: normal; "><i><span class="Apple-style-span" style="font-style: normal; "><i> Daniel Salgado publicou um <a href="http://www.elpais.com/articulo/Galicia/Luis/Soto/Marx/Castelao/elpepiautgal/20111231elpgal_15/Tes">artigo</a> ao respeito</i><i> em El Pais, que se reproduz a seguir (traduçom própria). </i></span></i></span></i><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language:PT-BR">O professor conhecera a miséria em primeira persoa. A República ainda nom chegara. Era 1927. Na aldeia arraiana de Buscalque, entom concelho de Lóbios e hoje baixo as augas dum encoro, Luis Soto colidiu com a realidade da Galiza descalça. "Em Buscalque nunca me entrou na escola um neno calçado, nem é comum atopar com sapatos ou zocos uma persoa maior", relatou, meia década mais tarde, na revista <i style="mso-bidi-font-style:normal">Escola de Trabalho</i>, "e tal é a sujeira e miséria que puidem observar e verificar que as mães com quatro ou cinco crianças nom sabiam lavar-se ou lavar as roupas dos seus filhos. Geralmente nom cozinham para preparar alimentos e fam o menu com pão e bacalhau ou toucinho cru, quando o tenhem."<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language:PT-BR">Soto (A Bola, 1902 - Cidade do México, 1981) nunca se resignou a esta realidade – uma na que chegou a contar as enfermidades de sarampo, coqueluche, escabiose, tracoma, disenteria, caxumba, eczema e viruela. E contra a resignaçom participou da fundaçom do sindicalismo galego do ensino, enrolou-se no comunismo e tentou a síntese do marxismo e a questom nacional. Foi para o exílio, retornou ao seu país natal, militou na clandestinidade, formou partidos políticos, cindiu-se pola esquerda dos mesmos partidos que constituira e mesmo redigiu umas exuberantes memórias do século. Mas a sua figura apenas estava viva em memórias de excamaradas e notas a rodapé da história dos movimentos de emancipaçom com Galiza como sujeito histórico. Até que o investigador Xurxo Martinez González recompilou a história duma vida em <i style="mso-bidi-font-style:normal">Luis Soto. A xeira pola unidade galega</i> (Xerais, 2011).<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language:PT-BR">"A grande contribuçom de Soto foi o ser capaz de conceber a necessidade de estruturas, organizações e partidos de esquerda com Galiza como referência", considera, de entrada, Martínez " e o seu grande logro final, a fundaçom da Uniom do Povo Galego (UPG) em 1964. " Mas nom resultou, em absoluto, uma viage tranquila. El começara com ATEO, a Associaçom de Trabalhadores do Ensino de Ourense, em cujo seio operava quando o 14 de abril de 1931 caiu a monarquia de Alfonso XIII. Integrada na Federaçom de Trabalhadores do Ensino da UGT, e já em posições comunistas, Soto promoveu a criaçom da sua secçom galega.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language:PT-BR">Som esses os anos nos que, segundo as anotações do autor de <i style="mso-bidi-font-style: normal">A xeira pola unidade galega</i>, brotam as primeiras exigências entre os militantes do Partido Comunista de Espanha de <i style="mso-bidi-font-style: normal">galeguizar</i> l organizaçom. Exemplifica-o a anedota de Benigno Álvarez, comunista ourensão que optou a escano nas filas da Frente Popular de 1936 junto a Alexandre Bóveda, e que se negara a falar castelhano no IV congresso do PCE em Sevilla. "Falo o idioma das classes pobres de Galiza, o galego", espetou Álvarez à presidência. Resolvérom-o com um tradutor, camarada português. "Nom hai dúvida de que houvo um debate surgido arredor da criaçom duma federaçom galega do PCE ou do PC de Galiza", escreve Martínez Gónzález, "e aqui Luís Soto foi um dos seus mais firmes defensores".<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language:PT-BR">Mas o 18 de julho do 36 todo escacha em dous. Soto foge de Vigo, passa a Portugal, de ali à França e depois zona republicana. Em Valencia reencontra-se com os nacionalistas. E com Castelao, cabeça de Solidariedade Galega Antifeixista e em cuja secretaria viajaria a Cuba e aos Estados Unidos. De ali ao exílio mexicano e a participar no espectro do Governo galego no exílio, o Conselho de Galiza. A mediados dos sessenta, de novo o seu país. Com os rebeldes do Conselho da Mocidade, entre outros Méndez Ferrín, Celso Emilio Ferreiro ou Luís González Blasco, <i style="mso-bidi-font-style:normal">Foz</i>, organizam a UPG. O ideal, um partido comunista e patriótico, o que ardia na cabeça de Soto desde o seu tempo como pedagogo polo rural ourensão. </span><span lang="ES" style="mso-ansi-language:ES">Doze anos depois estava fora.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="ES" style="mso-ansi-language:ES"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language:PT-BR">"El conta-o ao jornalista Xavier Navaza na revista <i style="mso-bidi-font-style:normal">Teima</i>", lembra Xurxo Martínez, "na que acusa à direçom da UPG de direitista, estalinista e pequeno-burguesa". UPG-Linha proletária e depois o Partido Galego do Proletariado (PGP), já com o regime autonômico em marcha mas como ronsel dum período político anterior, acolheriam os seus derradeiros esforços militantes. E o esquecimento.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language:PT-BR">"Já dixem que se, na crise de 1976, Soto ficasse na UPG, este livro já estaria escrito", sinala Martínez, "nom se pode negar o seu trabalho tam importante nos terrenos sindical, político, associativo e cultural". O labor de Xurxo Martínez, que nom agacha a sua "complicidade e simpatia" polo personage, tecida a base de documentos, entrevistas, hemeroteca, e apoiada em amigos do próprio Soto -Xosé González, Ferrín, García Crego- contribui a reparar, postumamente, as feridas de aquel velho <i style="mso-bidi-font-style: normal">frentepopulista</i>.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language:PT-BR"><br /></span></p></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-1506869862603148242011-12-16T11:15:00.007+00:002011-12-16T19:09:00.373+00:00A odisséia de Beiras num país náufrago<i><div><i><br /></i></div>Lindas e certeiras </i><a href="http://www.elpais.com/articulo/Galicia/odisea/Beiras/nun/pais/naufrago/elpepuespgal/20111216elpgal_23/Tes"><i>palavras d'O Rivas</i></a><i> sobre O'Beiras</i><br /><br /><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm2uSiz9CwdeJ0zVqFrYgfxG1LZiNJRft5GlxtISaquS9Bve-WCRbD4eIxYIVam_xebGZhjv6XLqBQkBqs7ZXy7mjHQlVH57YSwyedz1FgsyX8t66XdTEDD0GgOH9MLv8W0SuU-kJr_k8/s1600/manuelrivas.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5686802687620647506" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 282px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm2uSiz9CwdeJ0zVqFrYgfxG1LZiNJRft5GlxtISaquS9Bve-WCRbD4eIxYIVam_xebGZhjv6XLqBQkBqs7ZXy7mjHQlVH57YSwyedz1FgsyX8t66XdTEDD0GgOH9MLv8W0SuU-kJr_k8/s400/manuelrivas.jpg" border="0" /></a>Deixarán entrar a Xosé Manuel Beiras na homenaxe a Xosé Manuel Beiras?</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">A broma ven a conto por un sucedido que narrou Vladimir Nabokov, e que trataba dunha homenaxe a un poeta ruso na súa vila natal, despois dun período de ausencia en que o deron por desaparecido. Cando ía comezar o acto, ocorreu un incidente na porta do teatro. Presentárase un barbas que pretendía entrar sen a correspondente invitación, coa desculpa de que el era o poeta homenaxeado. Mais os porteiros, cumprindo o estrito protocolo, entendían que non era esa razón dabondo para o presunto desaparecido ocupar unha cadeira.</p><br /><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">Beiras non terá ese problema, esperemos, cando se presente mañá, no auditorio de Compostela, a unha ben choída homenaxe, na que se presentará o libro de ensaios <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">Á beira de Beiras</i> (Editorial Galaxia), unha reflexión poliédrica sobre Galicia coa participación de 35 autores, que tecen as súas pescudas a partir daquela lanzadeira de tear que foi <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">O atraso económico de Galicia</i>, a piques de cumprir o 40º aniversario. Malia o título, <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">O atraso</i> foi unha revolución. Contribuíu a unha revolución da ollada, alén da economía. Nas clases de alfabetización de adultos, a clave é aprender a escribir e ler o propio nome. A partir de aí, en feliz expresión oída en Moaña á mestra Elisa, a xente "rompe a ler". Pois <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">O atraso</i> foi un deses libros estrelampos en que a xente "rompe a ver". Galicia estaba no atraso, mais non era pobre. Vivía unha malversación histórica.</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">Beiras podía ficar aí, como un campión da Estrutura Económica. Admirado polos seus mestres, xente moi ilustre, construíuse con el a figura dun príncipe dos contos infantís. Chamábano así, era "o noso principiño". Un día bicaría a bela terra e Galicia espertaría. Naquel tempo de emigración, a mocidade marchaba, mais nos herbais galegos aclimatábanse as vacas frisonas, as suízas, as canadenses. Velaí o absurdo paradoxo. Estraño cosmopolitismo que exportaba xente e importaba vacas. Por que Galicia non podía ser Frisia? Por que non ter algo do benestar dos cantóns que liberaron os<i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">irmandiños</i> de Guillermo Tell? E así. Había unha Europa vitamínica, alimentada, instruída, liberal (no mellor sentido da palabra, é dicir, sexual). O socialismo nórdico, por exemplo, era o máis próximo a un paraíso posíbel. E Beiras era o noso príncipe socialista! Un príncipe que pisaba a terra, que era quen de pasar da lama da corredoira á partitura de Sibelius, que explicaba a Keynes na facultade de Económicas ao tempo que traducía a Giradoux ou Camus.</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">Houbo un intre en Compostela, cando se cruzaron os vellos superviventes republicanos e galeguistas e a mocidade antifascista e vangardista, en que talvez se podía dicir, na súa escala, o que Aron dicía da Normale parisina: "Nunca me encontrei con tanta xente intelixente nun espazo tan pequeno".</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">Mais o príncipe bicou a terra e Galicia non espertou. Quero dicir, espertar espertou, mais foise con outros, mesmo con descoñecidos, e non con el. Iso é o que teñen os contos infantís, que son os máis terríbeis. Pensen en <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">Capuchiño Vermello</i>, en <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">Brancaneves</i>, en<i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">Hansel e Gretel</i> ou <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">Os músicos de Bremen</i>.</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">Mais a historia non rematou aí, coa frustración. O noso príncipiño podía subir ao estribo do poder e incorporarse ao que Cornelius Castoriadis chamou "oligarquías liberais", e só con dicir o abracadabra: "Amén e Okey!". Mais aforcou dunha póla de figueira o maletín atado da gravata. Beiras pasou ser un Odiseo, un náufrago. Coñeceu as bocas do inferno e as tempestades. E a viaxe que viviu foi mesmiño a de Ulises: o proceso laborioso da reconstrución da memoria. Recompoñer as cachizas das intermitencias persoais e as lembranzas colectivas, mesmo os anacos tabú, os recantos prohibidos. Cando volveu, case ninguén o recoñecía. O can, o porqueiro... E algo foi pasando polo país adiante. A voz era a mesma de antes, mais tiña algo novo: traía vento. E dicía o que René Char: "Berremos ao vento que nos leva que somos nós quen o levamos". Despois do 28 de xuño de 1936, cando se plebiscitou o Estatuto de Autonomía, o "proxecto común" co que Beiras anovou o BNG déronlle os mellores resultados electorais da historia ao nacionalismo democrático galego. Era maioría a mocidade, rural e urbana. Ano de 1997. Foi a segunda forza, con 18 deputados, e o 25% dos votos. A xeira tamén en que Camilo Nogueira levará como nunca se levou a voz de Galicia a Europa.</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">Ademais das curvas do galego, a linguaxe de Beiras tiña, ten, o acento da esquerda transformadora. Non necesitaba explicalo. Que é o que pasou? Que síndrome autodestrutiva puido levar a semellante declive? Imaxinan a Beiras no Congreso dos Deputados ou a Nogueira no Senado? Coido que a voz de Galicia tería un eco e un prestixio de <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">honoris causa</i>. Sería un agasallo para o parlamentarismo hispano. E imaxinan unha homenaxe a Beiras na que falasen Touriño, Ferrín, Guerreiro, Paco Rodríguez, Aymerich et <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">álii</i>? Non, non é posíbel. Por que? Porque se impuxo o estilo de <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">causa perduta</i>. Todos a cantar o <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">Nabucco</i> de Verdi: "Oh mia patria sì bella e perduta!".</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">Teño un amigo que mantén que todo se debe á <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">teoría dos caranguexos</i>. En que consiste? Vai alguén pola praia cun caldeiro cheo de caranguexos, algúns están a piques de, como din en Camariñas, "meterse fóra". Outro que pasa por alí dille: "Vanche fuxir os caranguexos!". E o mariscador responde: "Non hai problema, que son galegos, e tiran os uns dos outros para abaixo". Non creo nesta fatalidade. En xeral, non creo nas fatalidades. Son unha máscara das responsabilidades.</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">Eu crer creo que é tempo, como diría a mestra Elisa, de "romper a ver".</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">Será interesante para iso oír a Beiras, se é que consegue entrar na súa homenaxe, a versión da segunda parte da <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">Odisea</i> galega.</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">E os náufragos que volvan ese día do "paraíso inquieto" do Incio, de homenaxear a Lois Pereiro, aínda teremos oportunidade de incorporármonos na noite coruñesa á expedición cívico-bohemia organizada por In Nave Civitas, en honor do pintor e "náufrago encantado" Urbano Lugrís, quen foi quen de unir por camiño submarino Percalinópolys e Xouba City (A Coruña e Vigo, en terminoloxía <i style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; PADDING-TOP: 0px">lugrisiana</i>). Un punto central da convocatoria é o Palco da Música, cun acto creativo de Acción Urbano consistente en pintar paraugas, e percorrer a cidade como unha profundidade habitada, a incendiar de cores a noite e a chuvia. E pórse de xeonllos diante do mar, ese que sempre recomeza.</p><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify">Xa o dixo Avelino de Corón e pregoa Xurxo Souto: "Está subindo a marea, ¡ti non quedes varado en seco!".</p><br /><br /><p style="PADDING-RIGHT: 0px; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px 0px 13px; COLOR: rgb(51,51,51); PADDING-TOP: 0px; TEXT-ALIGN: justify"></p>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-8450680929163897742011-12-01T10:43:00.004+00:002011-12-01T10:47:57.623+00:00Queremos saber de ti<div><br /></div><iframe src="http://player.vimeo.com/video/32583758?title=0&byline=0&portrait=0" width="530" height="298" frameborder="0" webkitallowfullscreen="" mozallowfullscreen="" allowfullscreen=""></iframe><p>Video promocional do <a href="http://www.encontroirmandinho.org/">Encontro Irmandinho</a> subido a <a href="http://vimeo.com/32583758">Vimeo</a></p><p></p>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-67983432453357906322011-11-26T16:42:00.004+00:002011-11-26T17:01:41.874+00:00Entrevista com Ricardo García Zaldívar (ATTAC)<div><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvwtjxIf7Ril7XRGwNeR5P1X1l1Ryj-sWla4GPQastBFV1dibpztKo3Go8KRPLm8gAIJr7q7FSA6AmH3BnoXzHAQ0lcyBw_qvGqFpCEofxGSf0n_MV-MeIdCEw_jYl60wbNh1eXeanyyA/s1600/RICARDO-ZALDIVAR.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvwtjxIf7Ril7XRGwNeR5P1X1l1Ryj-sWla4GPQastBFV1dibpztKo3Go8KRPLm8gAIJr7q7FSA6AmH3BnoXzHAQ0lcyBw_qvGqFpCEofxGSf0n_MV-MeIdCEw_jYl60wbNh1eXeanyyA/s400/RICARDO-ZALDIVAR.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5679349789922280498" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><i><a href="http://www.uc3m.es/portal/page/portal/grupos_investigacion/sociologia_cambio_climatico/CV%20Ricardo%20Garc%EDa.pdf">Ricardo García Zaldívar</a> é o presidente de ATTAC no Estado Espanhol. Economista especializado em urbanismo, é professor na Universidade Carlos III. O mes passado <a href="http://temposdixital.com/td/sociedade/11/ricardo-garcia-zaldivar-presidente-de-attac-espana-mentres-sigan-existindo-paraisos-fiscais-non-hai-nada-que-facer/">foi entrevistado</a> por<b> Marcos Pérez Pena</b> para Tempos Novos, umha conversa da que saírom um feixe de reflexiões inspiradoras que reproduço aqui embaixo. Um conselho: se gostas de contidos coma este, fai coma mim e subscreve-te a <a href="http://temposdixital.com/">Tempos Novos</a>, ou compra-o no kiosko. Meios de informaçom coma este, crítico, independente e em galego, som todo um luxo nos tempos que correm. </i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div><b>Pódese dicir que Attac ofrece a base teórica para a contestación ao sistema?</b></div><div><br /></div><div>Nos noventa estabamos vivindo unha globalización feliz. Caera o Muro de Berlín, fronte ao capitalismo non había nada, o neoliberalismo arrasaba, pero non só entre a xente que defendía o sistema a cegas, senón tamén entre os que poderiamos chamar de esquerdas. Seguían as vellas gardas comunistas e trotskistas co seu discurso inalterable, pero cada vez chegaba menos a unha sociedade que non era receptiva. Nese momento aparece un reduto de análise crítica, fresca, dende as páxinas de Le Monde Diplomatique, pola acción dos seus directores, Cassen e Ramonet, e en 1998 xorde Attac. Conclúese que o problema son as finanzas, que os mercados están desbocados, por que non retomar a idea de James Tobin? Pero non só para mellorar o funcionamento do sistema, senón para mellorar a vida dos cidadáns. A resistencia nese momento baseábase na asistencia a contracumios, en Seattle, en Davos, pero Attac e outras sete organizacións lanzan a idea do Foro Social Mundial, cunha perspectiva internacionalista e aproveitando as novas tecnoloxías.</div><div><br /></div><div><b>Pero nos últimos meses Attac comeza a ser máis coñecida en España, non?</b></div><div><br /></div><div>En xaneiro deste ano temos unha primeira reunión con Democracia Real Xa. Xa antes tiveramos contactos con moitos colectivos, buscando converxencia: hai tres anos Attac intentara xuntar colectivos, sindicatos alternativos e ONG combativas, nunha cousa chamada Activos contra a crise; o ano pasado impulsamos as Mesas de Converxencia. Pero estas iniciativas non tiñan a frescura que despois tivo a xente de DRX, que vén falar connosco porque din que o noso traballo é unha referencia para eles. Despois do 15M a xente de Attac participa activamente nas asembleas. Moita xente non entende que é Attac, nin entende que nós non somos unha plataforma partidaria. A xente de Attac pode estar en Equo, en Izquierda Anticapitalista, en IU, no Bloque… Attac é un movemento para a transformación social, non somos nin unha ONG asistencial nin un grupo de amigos.</div><div><br /></div><div><b>Que cambia no 15M? Por que se produce agora esta contestación? Parece como se no interior da xente rachase esa idea tan paralizadora, a de que non se podía facer nada, de que non había alternativa…</b></div><div><br /></div><div>Esa é unha análise micro: Chega un momento no que a xente está tan indignada que xa non pode quedar na casa vendo a televisión ou lendo El Jueves. Efectivamente, a nivel micro algo cambiou e a xente sae á rúa. Pero a nivel macro estamos tan mal que o poder nin sequera necesita usar a violencia, abóndalle con controlar os medios de comunicación. O gran problema de moita xente é que chegou a un límite máximo de endebedamento para seguir levando unha vida que lle meteron na cabeza que debe levar, a que supostamente lle dá a felicidade.</div><div><br /></div><div><b>A clave segue sendo como organizar o sistema económico e financeiro mundial e poñelo baixo supervisión democrática? Como facelo? A taxa Tobin ten cada vez máis apoios…</b></div><div><br /></div><div>A nosa análise sobre a taxa Tobin era a correcta e de feito cremos que se vai acabar aplicando, sexa no 2012, sexa no 2014. Agora traballamos máis con outra bandeira: a loita contra os paraísos fiscais, que é aínda máis importante. Estamos convencendo á xente de DRX e do 15M para que a mobilización do 15 de outubro, que vai ter unha grande importancia a nivel mundial, se centre na eliminación dos paraísos fiscais. Unhas semanas despois reúnese o G20 e a presión vai ser moi importante. Xa se debateu no cumio do G20 en 2008, cando os países ricos estaban realmente asustados, pero despois pasou o que pasou: a banca pasou de estar aos pés dos cabalos a ter un enorme poderío de novo, poñendo os estados contra as cordas co tema da débeda soberana. Mentres sigan existindo paraísos fiscais non hai nada que facer. España perde anualmente 40 mil euros por fraude fiscal.</div><div><br /></div><div><b>Como valora Attac a forma en que Europa, as súas institucións políticas e económicas, está enfrontando a crise? Está quebrada politicamente? Haberá eurobonos?</b></div><div><br /></div><div>Vendéronnos unha Europa monetaria. Había moito interese por ter unha moeda común, pero unha moeda común require unha política fiscal común e un banco central público que defenda esa moeda. Pero aquí concibiuse un banco central que non ten as funcións centrais que debe ter un banco central, este o único que fai é vixiar a inflación. O banco central norteamericano vixía o funcionamento da economía, impúlsaa cando se estanca, de xeito que non se resinta a creación de emprego. A diferenza entre Estados Unidos e Europa é que eles practican políticas de impulso e nós non facemos nada. Mentres non haxa unha política fiscal harmonizada, non se pode facer nada. Os eurobonos son só un parche, pero hai que apoialos. É unha boa medida, pero é insuficiente.</div><div><br /></div><div><b>Que implicaría saír do euro?</b></div><div><br /></div><div>O tema non é saír do euro, non creo que esa sexa a solución. Se saímos do euro, volvemos ter a máquina de facer pesetas e podemos exportar en mellores condicións, pero tamén os outros países exportarán máis barato, polo que o efecto se dilúe. A cuestión é se Europa funciona como unidade, de se o traballador alemán e o traballador grego actúan na mesma dirección ou só se preocupan polos seus intereses nacionais. E se Europa como conxunto asume os problemas dunha das súas partes, de se a elevada débeda e o elevado risco gregos se compensan coas escasas débedas e riscos alemáns, como pasa en Estados Unidos coa débeda californiana. Estar no euro é unha cuestión política, non é unha decisión economicista, depende de se os cidadáns se senten europeos e cren que Europa é un espazo no que se poden resolver problemas. O que sucede é que a Europa que temos non funciona, o problema non é Europa, é o sistema, a estrutura de Bruxelas. A solución pasa por máis Europa social.</div><div><br /></div><div><b>Como xerar espazos de converxencia na esquerda para levar a cabo un programa transformador e de defensa do público?</b></div><div><br /></div><div>Estas cousas non se fan dun día para outro. Poñámonos a traballar xa para dentro de catro anos, poñámonos a traballar en converxencia, coa base do 15M ou do que veña, pero coa idea instalada na xente de que as cousas poden cambiar, que a xente teña actividade política, e despois xa se constrúe unha alternativa política. Está claro que ese é o camiño, que hai que converxer. Nestes momentos o modelo alemán, cun Die Linke e uns verdes moi fortes, é irrepetible en España, pero hai que traballar para iso. Nese proceso de converxencia Attac non vai participar como organización, senón que imos seguir co que estamos facendo: sensibilizar, educación popular, detectar os temas que son importantes e nos que pensamos que a xente e as organizacións necesitan afondar.</div><div><br /></div><div><b>Que papel deben xogar os sindicatos neste proceso?</b></div><div><br /></div><div>Nos grandes sindicatos -porque despois están os alternativos (CGT, CNT) e os nacionalistas- hai unhas bases politizadas que sen elas non se vai poder conseguir transformación social ningunha. Esas bases son un poderío co que hai que contar. Despois están as cúpulas, que están cada vez máis afastadas da base. Creo que o 15M se trabuca cando di que cos sindicatos non quere participar en nada. Aí hai un traballo que facer e vaise facer.</div><div><br /></div><div><b>E como vai actuar o PSOE despois da previsible derrota do 20N?</b></div><div><br /></div><div>O revés vai ser moi forte e os reveses fan cambiar os partidos. Hai que ver como vai ser o reparto de forzas interno no PSOE, pero é evidente que cando apareza un tipo do PSOE nunha mesa hai moita xente que vai dicir que co PSOE non vai nin á volta da esquina. Zapatero cometeu erros? Ou é que o seu pensamento neoliberal lle impide enfocar as cousas doutra maneira. Creo que a cuestión non vai ser chegar a compromisos fortes senón a accións concretas, por exemplo nas mobilizacións que vai haber en defensa dos servizos públicos. Vai depender do sectarismo e das táboas políticas das persoas que vaian estar nunha beira e na outra.</div><div><br /></div></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-73994624170909183462011-11-16T09:44:00.004+00:002011-11-16T10:16:33.950+00:00Jon Idigoras, 16 anos há<div><br /></div><iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/LuMe5B8UQF8" frameborder="0" allowfullscreen=""></iframe><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Intervençom do finado <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Jon_Idigoras">Jon Idigoras</a> (1936-2005) no Congresso espanhol. Era 1995 e o ciclo de governos pesoístas de Felipe González achegava-se ao seu final entre escándalos de corrupçom e guerra suja. Nesse contexto é no que se insire este discurso de um referente histórico da esquerda <i>abertzale</i>, trabalhador do metal, fundador de HB e do sindicato LAB. Uma persoa que foi encarcerada tanto no franquismo como na monarquia borbónica polas suas ideias políticas; e que sobreviveu ao atentado no que a ultradireita espanhola assassinou a Josu Muguruza e feriu a Inaki Esnaola, deputados de HB. Desse atentado cumprirám-se 22 anos o próximo 20-N, o dia da jornada eleitoral. Mais info no <a href="http://www.gara.net/bereziak/20n/artikuluak/arteu303655/Jon-Idigoras-Sacad-sucias-manos-Euskal-Herria">Gara</a>.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-42307155475466646532011-10-30T18:26:00.009+00:002011-11-01T18:19:43.308+00:00Islândia, o caminho nom tomado<p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="color:#ffffff;"><i>.</i></span></p><br /><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR"><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8TGwmvfZKKs1VaFZk9Gsy9mf2OO8l-80780fdV-n2GxWgs-rKasu1NpVG3Lv44ujKmC1Dbb5NvTXp46cnChC_NxPNi4FF3Venzh7vZ3gxOcFPCQwB8zgkyqDgdBb8uIr2_8kfBhBYoes/s1600/krugman1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5669354011944116162" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 331px; CURSOR: hand; HEIGHT: 326px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8TGwmvfZKKs1VaFZk9Gsy9mf2OO8l-80780fdV-n2GxWgs-rKasu1NpVG3Lv44ujKmC1Dbb5NvTXp46cnChC_NxPNi4FF3Venzh7vZ3gxOcFPCQwB8zgkyqDgdBb8uIr2_8kfBhBYoes/s400/krugman1.jpg" border="0" /></a><a href="http://www.nytimes.com/2011/10/28/opinion/krugman-the-path-not-taken.html">Artigo</a></i></span><span lang="PT-BR"><i> de Paul Krugman para o New York Times.</i></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">Os mercados financeiros estám a celebrar o acordo que emergiu de Bruxelas no início da manhã da última quinta-feira [27 de Outubro]. Realmente, tendo em conta o que poderia ter acontecido – um amargo fracasso para concordar em nada – que os líderes europeus tenham concordado em algo, por mais vagos que sejam os detalhes e por mais deficiente que o acordo poda resultar, é um avanço positivo.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">Mas vale a pena examinar o quadro mais amplo, ou seja, o fracasso retumbante de umha doutrina econômica – umha doutrina que provocou danos enormes tanto à Europa como aos Estados Unidos.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">A doutrina à que me refiro consiste na afirmaçom de que, após umha crise financeira, os bancos precisam ser resgatados, mas é a povoaçom em geral a que tem que pagar o preço. Assi, a crise provocada pola desregulaçom transforma-se num motivo para que haja um deslocamento ainda maior para a direita; um período de desemprego massivo, em vez de estimular a adoçom de medidas governamentais para criar empregos, transforma-se numha era de austeridade, na qual os gastos governamentais e os programas sociais som recortados drasticamente.</span></p><br /><span class="summarypost"><br /><a href="http://outraesquerda.blogspot.com/2011/10/islandia-o-caminho-que-nom-tomamos.html">ler mais</a><br /></span><br /><span class="fullpost"><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">Essa doutrina foi defendida com alegações de que nom havia outra alternativa – que tanto os resgates financeiros como os cortes de gastos eram necessários para satisfazer os mercados financeiros – e com a afirmaçom de que a austeridade fiscal na verdade criaria empregos. A ideia era que os cortes de gastos fariam que os consumidores e os empresários se sentissem mais confiados. E essa confiança supostamente estimularia gastos privados, o que compensaria de sobra os efeitos depressivos dos cortes governamentais.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">Alguns economistas nom estavam convencidos. Um escéptico afirmava causticamente que as declarações sobre os efeitos expansivos da austeridade eram como acreditar na “fada da confiança”. O.K., vale, esse crítico era eu.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">Mas, apesar disso, essa doutrina tem sido extremamente influente. A austeridade expansiva, em particular, tem sido defendida tanto polos republicanos do congresso dos Estados Unidos quanto polo Banco Central Europeu, que no ano passado rogou aos governos europeus – e nom só àqueles que enfrentavam problemas fiscais – que implementassem uma “consolidaçom fiscal”.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">E, no ano passado, quando David Cameron chegou a primeiro-ministro do Reino Unido, instituiu imediatamente um programa de cortes de gastos, acreditando que isso na verdade estimularia a economia – uma decisom que foi recebida com elogios afetuosos por vários especialistas dos Estados Unidos.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">Agora, porém, os resultados som visíveis, e o quadro nom é nada bonito. A Grécia foi empurrada pelas suas medidas de austeridade para um buraco econômico cada vez mais profundo – e esse buraco, e nom a falta de esforços por parte do governo grego, foi o motivo polo qual um relatório secreto enviado a líderes europeus concluiu na semana passada que o programa atualmente aplicado na Grécia é inviável. A economia britânica estancou-se polo impacto da austeridade, e a confiança de empresários e consumidores afundiu-se em lugar de disparar-se.</span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">Talvez o feito mais revelador seja aquilo que atualmente é apresentando como umha história de êxito. Alguns meses atrás, vários analistas passaram a elogiar as façanhas da Letônia, que, após uma recessom terrível, conseguiu, nom obstante, reduzir o seu déficit orçamentário e convencer os mercados de que o país contava com bons fundamentos fiscais. O caso da Letônia foi, de feito, impressionante, mas o custo foi um índice de desemprego de 16% e umha economia que, ainda que esteja finalmente crescendo, ainda é um 18% menor do que era antes da crise.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">Por isso, resgatar os bancos mentres se castiga aos trabalhadores nom constitui na verdade umha receita para prosperidade. Mas havia algumha alternativa? Bem, é por isso que eu estou na Islândia, participando numha conferência sobre o país que fixo algo diferente.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">Aqueles que tenhem lido notícias sobre a crise financeira, ou assistido a filmes como o excelente “Inside Job”, sabem que a Islândia deveria ser considerada a suprema história de desastre econômico: os seus banqueiros descontrolados sobrecarregaram o país com dívidas enormes e aparentemente deixaram a naçom numha situaçom irremediável.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">Mas algo curioso aconteceu no caminho ao apocalipse financeiro: o próprio desespero da Islândia fixo que um comportamento convencional se tornasse impossível, o que lhe deu ao país liberdade para romper com as regras. Quando todo o mundo resgatou os bancos e obrigou à cidadania a pagar o preço, a Islândia deixou os bancos quebrarem e, de feito, ampliou a sua rede de segurança social. Quando todos os demais estavam obsessionados com acalmar os investidores internacionais, a Islândia impuxo controis temporários aos movimentos de capital a fim de obter espaço de manobra.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">E como lhe está indo ao país? A Islândia nom evitou um grande dano econômico nem um descenso significativo do nível de vida. Mas conseguiu limitar tanto o aumento do desemprego como o sofrimento da parcela mais vulnerável da povoaçom; a rede de segurança social sobreviveu intacta, assi como a decência básica da sua sociedade. “As cousas poderiam ter sido bem piores” pode nom ser o mais animador dos slogans, mas quando todo mundo esperava um desastre total, a frase equivale a um triunfo de política econômica.<o:p></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span lang="PT-BR" style="mso-ansi-language: PT-BR">E hai nisso umha liçom para todos nós: o sofrimento polo que tantos dos nossos cidadãos estám a passar é desnecessário. Se esta época se caracteriza por um sofrimento incrível e um endurecimento da nossa sociedade, foi por eleiçom. Nom tinha, nem tem, por </span><span lang="PT" style="mso-ansi-language: PT">que ser assi.</span></p></span>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4448869576102012452.post-81719227570280417792011-10-22T16:30:00.008+01:002011-11-01T18:17:31.673+00:00Dan Hind: o que é o dinheiro?<div align="justify"></div><br /><br /><div align="justify">(Artigo de Dan Hind em <a href="http://english.aljazeera.net/indepth/opinion/2011/10/201110792416802157.html">Al Jazeera</a>, traduçom própria)<br /></div><br /><div align="justify"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJzRUKbnmUwn-h5Y97_2qPeoxxHWOO4WtmIvt-45WF_3hiKwhui2z5h4goTveFS8Ix-clxuCVDo97AfxL141IPG1gOiWWryVZ2cRUdkb0k-CChp5QJFomqf6Ac4Q668wlC24QwqcrQL94/s1600/danhind.bmp"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 225px; FLOAT: right; HEIGHT: 225px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5666340063315360946" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJzRUKbnmUwn-h5Y97_2qPeoxxHWOO4WtmIvt-45WF_3hiKwhui2z5h4goTveFS8Ix-clxuCVDo97AfxL141IPG1gOiWWryVZ2cRUdkb0k-CChp5QJFomqf6Ac4Q668wlC24QwqcrQL94/s400/danhind.bmp" /></a>Os protestos contra as instituições financeiras mundiais estám a crescer, mas sabe a maioria das pessoas sequer de onde vem o dinheiro?<br /></em><br />Passamos muito tempo pensando no dinheiro, de uma forma ou de outra. Pensamos em como consegui-lo, como mantê-lo seguro e como gastá-lo. Quando nom estamos dormindo, hai bastantes probabilidades de que estejamos prestando atençom ao dinheiro. Mas enquanto o dinheiro nunca está longe dos nossos pensamentos, hai algo curioso sobre a nossa relaçom com el. Apesar de todo o que o usamos ao longo do dia, a maioria de nós nom sabe o que é.<br /><br />Quero dizer, sabemos o que pode fazer. Sabemos quanto temos, mais ou menos. Sabemos o que custam as cousas e por isso temos alguma idéia do que podemos gastar num momento dado. Quando começamos a pensar sobre o futuro, quanto tempo viviremos e quanto dinheiro imos precisar, tendemos a querer pensar noutra cousa. Mas o dinheiro em si escapa aos nossos cálculos. Maiormente nom pensamos em perguntar de onde vem, nem o que é em si mesmo. As vantages de ter dinheiro e as consequências de nom o ter som tam grandes que raramente paramos a pensar no dinheiro como tal.<br /><br />Hoje é um dia tam bom como qualquer outro para explicar de onde vem o dinheiro e porquê importa. Na quinta-feira, o Banco da Inglaterra anunciou mais 75 bilhões de libras de "quantitative easing". Se você nom sabe o que isso significa ou vagamente pensa que tem algo que ver com "imprimir dinheiro", provavelmente é porque você nom sabe o que é o dinheiro. Todo será revelado no que segue. OK. Está você preparado para saber de onde vem o dinheiro, para conhecer a verdade zelosamente gardada desde o alvorecer do tempo registrado?<br /><span class="summarypost"><br /><a href="http://outraesquerda.blogspot.com/2011/10/dan-hind-o-que-e-o-dinheiro.html">ler mais</a><br /></span><br /><span class="fullpost"><br /><br /><strong>O dinheiro deve a sua existência aos bancos<br /><br /></strong>Nom hai nada complicado acontecendo nos bastidores. O grande segredo é que nom hai realmente muito segredo. Ainda assi, a verdade sobre o dinheiro elude-nos a maioria do tempo.<br /><br />O economista e ironista JK Galbraith escreveu certa vez que "o processo polo qual os bancos criam dinheiro é tam simple que repele à mente. Quando algo tam importante está implicado, um profundo mistério parece mais decente". Quando se nos apresenta a verdade sem adornos, despojada de toda parvada tecnocrata, quase nom a podemos acreditar. Parece absurdo que o dinheiro deva ter origes tam humildes, como se estivesse debaixo da sua dignidade começar a sua vida quando um banqueiro pulsa uma tecla.<br /><br />A verdade sobre a criaçom de moeda é um pouco como o fim de O Mago de Oz, quando se constata que nom hai um mago que todo o sabe, apenas um velho atrás de uma cortina, fazendo as cousas sobre a marcha. É mui parecido a O Mago de Oz, de feito. O livro de Frank Baum é uma parábola sobre a reforma monetária, escrito no auge da luita nos Estados Unidos entre os arquitetos das finanças corporativas e aqueles que queriam que a oferta de dinheiro fosse controlada polo público. A adaptaçom cinematográfica de 1939 trouxo a história a um novo e vasto público, mas nalgum momento do processo perdeu-se o argumento original do autor. Eu sei, que tal cousa poderia acontecer em Hollywood, de entre todos os lugares possíveis.<br /><br />Assi que, os bancos criam dinheiro por meio do ato de emprestá-lo. Nom tenhem que limitar-se a emprestar o dinheiro que tenhem em depósito. Na verdade, eles podem acabar emprestando múltiplos enormes do dinheiro que possuem na reserva. Quando autorizam um empréstimo ou estendem o crédito na forma de um crédito a descoberto, o dinheiro é conjurado da nada. Os bancos, em seguida, recebem juros sobre o empréstimo. O interesse é a forma em que os bancos fam os seus lucros, assi que querem emprestar tanto como seja possível polo maior tempo possível, mesmo se o empréstimo é insustentável no longo prazo. Isto é ao que Chuck Prince queria chegar quando dixo em julho de 2007 que "quando a música pare, em termos de liquidez, as cousas serám complicadas. Mas mentres a música esteja soando, hai que sair a dançar. Nós ainda estamos dançando".<br /><br />Como apontam os autores de “De onde vem o dinheiro?”, uma guia prática sobre a criaçom de dinheiro publicada pola New Economics Foundation, os bancos preferem emprestar dinheiro contra garantias existentes. Como resultado, tenhem um historial bastante ruim quando se trata de apoiar start-ups e pequenas e médias empresas que queiram expandir ou inovar. Mas som brilhantes em inflar burbulhas em imóveis comerciais e residenciais. Talvez conscientes de que o dinheiro que emprestam tem uma qualidade imaterial, os banqueiros anseiam a solidez dos tijolos e a argamassa.<br /><br /><strong>Conversas inteligentes, nom tumultos<br /></strong><br />Dixem anteriormente que o Banco da Inglaterra anunciou uma nova rolda de flexibilizaçom quantitativa (quantitative easing). A “quantitative easing” (QE) ocorre quando os bancos centrais criam dinheiro novo e usam-no para comprar ativos com juros. Até agora a QE na Grande Bretanha tem sido usada para comprar títulos do governo e corporativos. Isto tem mantido os preços dos ativos e aliviado a pressom sobre os outros bancos. Os bancos cambiam ativos de valor incerto por dinheiro respaldado por crédito do governo.<br /><br />Se você acha que é um pouco estranho que uma instituiçom nacional, o Banco da Inglaterra, compre títulos emitidos por outra, o Tesouro, está no certo, é-o. O governo nom quer que você pense muito nisso, por se começamos a pensar que eles, como o mago maravilhoso, estám fazendo as cousas sobre a marcha e esperando que saiam bem.<br /><br />Ninguém está a afirmar que as finanças e a economia nom sejam complicadas. Mas isso nom nos deve cegar ao feito de que ambas descansam numa simplicidade cardeal - o poder de criaçom de dinheiro das instituições bancárias. Os que se lucram com esta simplicidade subjacente nunca tivérom grandes desejos de ilustrar ao público. O seu control sobre a oferta de dinheiro nunca foi objecto de debate democrático. É duvidoso que tal control sobrevivesse a qualquer debate desse tipo. Mentres os manifestantes se reúnem nos distritos financeiros do mundo, espero que sejam capazes de sacar a reforma do sistema bancário das sombras.<br /><br />A orde estabelecida pode lidar com motins. Nom pode lidar com uma conversa razoável sobre o papel dos bancos na má distribuiçom do capital e na criaçom de crises.<br /><br />O chanceler britânico de Finanças, George Osborne, já indicou que parte do dinheiro que fijo surgir o Banco da Inglaterra deveria ser encaminhado para as pequenas e médias empresas, numa admissom tácita de que o setor financeiro na sua forma atual nom pode apoiar de forma adequada o setor produtivo. O control privado e irresponsável da oferta de moeda - o arquétipo de privilégio inconstitucional – falhou, e esta falha está a traer miséria para milhões de persoas ao redor do mundo.<br /><br />Na primavera deste ano no norte da África começou uma discussom sobre a sociedade e a economia que queremos. Agora Europa e América do Norte estám a unir-se a ela. Os problemas que enfrentamos som complicados, é verdade, mas nom tanto como querem fazer ver alguns. Começaremos a ver como resolvê-los quando tenhamos uma compreensom clara dos fundamentos de organizaçom social, incluindo as origes e a natureza do dinheiro.<br /><br />É um entendimento que os atualmente poderosos prefeririam que nom tivéssemos. Afinal, como dixo outro grande ironista americano, Walter Karp, "o poder usurpado só é seguro mentres permaneça despercebido". Por muito tempo, os bancos tenhem moldado as leis da troca econômica em privado. Mesmo em meio de uma crise da dívida, o seu privilégio tem escapado polo de agora ao nosso entendimento. Chegou o momento de que se torne o objeto da nossa atençom constante e paciente. </div><br /><br /><div align="justify"></div></span>Sr. Jhttp://www.blogger.com/profile/11421589700089026178noreply@blogger.com0