Texto do nosso poeta de vangarda por excelência, Manoel Antonio, publicado com o galho do Dia da Pátria de 1925. Tirado de GalizaLivre, onde vem de ser resgatado a raiz da ediçom dum conjunto de textos que estavam na Fundaçom Barrie. Seica, dim, esses documentos reforçam o perfil independentista e politicamente radical do escritor rianjeiro. Por aqui nunca duvidamos del... ;-)
Xa chegou o 25 d'o mes de Santiago e as follas impresas espallarán pol-a nosa terra unha copiosa antoloxía de lugares comúns alaudatorios d'un pintoresco e deprimente pseudo-galeguismo. Pero ningún xornal pubricará a diatriba d'a nosa carraxe, a acusación d'o crime de todos ou a proclama d'a nosa Revolta.
Quixéramos comezar decindo "dentro de poucos anos..." Pero prívanol-o ise convenio tácito que leva adiante unha conspiración contra o tempo. Quer-se prescindir d'o tempo, deixal-o só; e non fica máis volta que comenzar decindo:
Dentro de moitos anos, n-unha república libérrima celebrara-se a gran festa nazoal. Antre as múltiples bandeiras celestes, n-a voz emoveita d'o antergo, d'as guedellas ruzas e cansas lostregará iste anatema: Cando a Patria sofría escravitude os nosos pais dedicaban-se a celebrar iste día con artigos xogo-floralescos."
A sua voz chegará tamén ás prazas d'atrasmán, ostentadoras (como non?) d'as estátoas pretéritas de tantos "ilustres patriotas" que hoxe andan danzando pol-a nosa pantalla cinegráfica. E as estátoas dialogarán pra rematar decindo: "Temos escrito tantas toneladas de papel en bagatelas (a "terriña", a "casiña", a "vaquiña") que chegamos a faguer o pedestal d'unha estátoa de carne e óso pendurada d'o adival d'unha forca coma a de calquer anónimo rapaz pistoleiro e dinameteiro"
O que eu lle desexo a calquer mozo galego é que mañán non teña o remorso d'a estátoa de bronce. A nosa terra precisa poucas estátoas xogo-floralescas pero moitas estátoas de carne e óso penduradas d'o adival d'unha forca.
Pol-o demais, todo un ano de cotiáns claudicacións, de unánimes cobardías, de vergoñosos desleigamentos coleitivos, non pode ser rescatado n-o día de hoxe con uns golpes mais ou menos sentimentaes ó consabido tópico d?a "terriña meiga".
Si os nosos azos non chegan a exemplarizar unha folla d'a Hestoria c'un patriótico "Apóstol de Sangue", xemeo d'o Corpus catalán, o silenzo é o mais decoroso.
Nenhum comentário:
Postar um comentário